تیپ در دوبله ، در حقیقت شکلی از صداست که در چندین فیلم به کرات (روی یک شخصیت یا شخصیتها و بازیگران) مورد استفاده قرار گیرد و نزد تماشاگر و شنونده تبدیل به یک نماد یا الگوی خاص گردد. صدای منوچهر اسماعیلی روی مونزوک در فیلم درسو اوزالا از نظر من یک تیپ محسوب نمیشود چراکه همانطور که بروبیکر عزیز گفتند اسماعیلی این صدا و لحن را هرگز در فیلم دیگری تکرار نکرد. وی این فیلم را در سال 1358 شخصا دوبله و خود بجای ماکسیم مونزوک در نقش درسو اوزالا صحبت کرد. درسو شخصیتی است که دور از اجتماع و تمدن در دل جنگل زندگی میکند. طبیعی است کلام و لحن وی با گویش کسانی که از شهر بدانجا آمده اند فرق داشته باشد. اسماعیلی به مدد سالها تجربه و شناخت درست شخصیتهای سینمائی ، گویشی خاص را برای درسو ساخت که در تاریخ دوبله ایران مانند ندارد و هرگز نخواست (و شاید موقعیت مشابهی پیش نیامد) که آنرا روی نقش و کاراکتری دیگر تکرار کند.

تیپهای ابداعی گویندگان توانمند فیلم در ایران کم نیست که من فقط به برخی از آنها اشاره میکنم و دوستان - بشکل کاملتر - به هرکدام از آنها در همین تاپیک خواهند پرداخت.

         (وی این صدا را در ابتدا برای شخصیتی رادیویی بنام فوفول اجرا کرد ، سپس آنرا در دهان جری لوئیس کمدین آمریکائی گذاشت و در همان زمان ، همین تیپ را برای منصور سپهرنیا - بخصوص در فیلمهائی که سپهرنیا و رئوفی و متوسلانی هرسه حضور داشتند- اجرا کرد. قنبری در اضافه گویی و گاه تحریف کلام بازیگر ید طولائی دارد و بطور مفصل بعدها به وی  و کارهایش خواهیم پرداخت و ترجیح میدهم شب عید سال 1395 کلیپی از کارهای این گوینده بسیار توانمند بجای جری لوئیس پیش کش دوستان کنم)

           (محمدعلی زرندی گوینده ، مدیر دوبلاژ ، بازیگر و هنرمند توانای سینمای ایران به مدد سالها حضور در صحنه تئاتر و سینما و دوبله ، با بهره گیری از صدای یک شیرین عقل که به گفته خودش در سالن سینما به همان لحن به زرندی گفته بود "مگه آزار داری که منو از جام بلند میکنی" ، تیپی ساخت که یک بازیگر دلقک انگلیسی بنام نورمن ویزدم را در ایران تبدیل به یک اسطوره کرد! بازیگری که در سطح بین المللی در بین بازیگران بزرگ تاریخ سینما جایگاهی ندارد و حتی در بین بزرگان سینمای کمدی نیز فاقد ارزشهای هنری است ، اما در ایران همگان او را در کنار لورل و هاردی ، جری لوئیس و حتی چاپلین و هارولد لوید بعنوان یک کمدین بزرگ قرار میدهند و این مهم ، نشان از قدرت تیپ سازی زرندی بجای این بازیگر انگلیسی است که جز در ایران و انگلیس محبوبیتی در سطح بین المللی ندارد)

          (ایرج دوستدار - این نابغه عالم دوبله - برای بازیگر بزرگ سینمای آمریکا که خود نمادی از غرب محسوب میگردد ، لحن و کلامی را برگزید که هرگز نمیتوان وی را بدون این صدا حتی بجا آورد. جان وین طوری سخن میگوید که انگار با ادبیات لمپنیسم ایران از یکسو و با تمام ضرب المثلها و کنایات فارسی آشناست. ترکیب صلابت ظاهری جان وین با استحکام کلام وی که همه را به باد ریشخند و تحقیر میگیرد و ابائی از گفتن هیچ چیز ندارد شخصیتی در سینماهای ایران خلق کرد که هم جدی بود هم شوخ ، هم کلامش گزنده بود هم شیرین ، هم جذاب بود هم غیرقابل تقلید. وی بعدها همین صدا را بجای باد اسپنسر - بويژه در فیلمهای وی با ترنس هیل - و همچنین بجای ادی کنستانتین بکار برد که بازهم موفق بود)

          (اسماعیلی در فیلم معجزه سیب صدایی را - با الهام از یک شخصیت که به روایت خودش وی را در داخل یک گاراژ ملاقات کرده بود - روی پیترفالک ابداع کرد که بعدها یک جریان خاص شد. جریان از جهت که بازیگر مشهور سینمای ایران - رضا بیگ ایمانوردی - بکه بازیگر فیلمهای جدی و گاه خشن سینمای ایران بود با شنیدن صدای اسماعیلی روی پیترفالک، از او خواست در فیلمهائی که وی منبعد در سینمای ایران بازی میکند صحبت کند. صدای ابداعی اسماعیلی روی فالک حالتی طنز داشت و بیگ ایمانوردی به مقتضای این صدا شیوه بازیگری خود را از حالت جدی به جدی همراه با ظنز و لودگی برد و این نشان از قدرت یک گوینده در الگو دهی یا تغییر الگوی یک بازیگر توانمند در سینمای ایران است. اولین بار اسماعیلی این صدا را دقیقا در نسخه ایرانی شده همان فیلم با نام گدایان تهران روی بیگ گذاشت که بسیار مورد توجه قرار گرفت و از آن پس این صدا مختص این بازیگر مشهور ایرانی شد. اسماعیلی بعدها و جدای از فیلمهای سینمائی با حضور وی ، در سریالی با نام ستوان کلمبو همین صدا را روی پیتر فالک تکرار کرد. وی در اوایل دهه 60 در برنامه صبح جمعه با شما همین تیپ را روی شخصیتی رادیوئی بنام کاراگاه کازانو - که یک کاراگاه نابغه بود - تکرار کرد که بازهم مورد توجه قرار گرفت)

            (در سریال دلیران تنگستان -ساخته همایون شهنواز - در سال 1352 برای اولین بار صدای خاصی از دهان هایباز استپانیان در نقش مستر انگلیسی شنیده شد که بعدها در فیلمها و سریالهای مختلف، تیپ صدای انگلیسی زبانهائی شد که فارسی صحبت میکردند. فریدون ابوضیا  بعد از انقلاب پس از حضور در چند فیلم سینمائی به دلیل مشکلات سیاسی از عرصه هنر و سینما بیرون رفت. ابوضیا که خود چهره ای با شمایل غرب داشت و ظاهرا سالها در غرب زندگی کرده بود بخوبی میدانست که یک انگلیسی زبان اگربخواهد فارسی صحبت کند لحن او و نحوه ادای کلمات به چه شکلی خواهد بود. وی لحنی که روی استپانیان بود را قوام بخشید و پس از انقلاب بشکل بهتری عرضه کرد که در فیلمها و سریالهای مختلفی استفاده و تقلید شد.