ارسال: #11

در قسمت اخر سریال سربداران (1362) شیخ حسن (امین تارخ) که اسیر شده به نزد شاه (مرحوم جمشید لایق) اورده میشود و دیالوگی مناظره گونه با قاضی القضات برقرار میکند. قاضی شارح (علی نصیریان) به دنبال این است که کلمه ای در موافقت یا محبت به شاه یا اعلام همکاری یا حتی درخواست عفو از شیخ حسن بشنود. کار به انجا میکشد که جلوی شاه میگوید که دل خوشی از منصبش ندارد و ارزویش شاگردی شیخ است. او به وضوح سعی میکند دل شیخ حسن را نرم کند اما در خلال حرفهایش مکنونات قلبی و روانشناختی اش هویدا میشود... دیالوگ نویشی این سکانس فوق العاده است. قاضی شارح شاهنقش سریال و بازی علی نصیریان در نهایت تسلط و زیبایی است.



قاضی - این سخنان برای عامیان است پس برای همانان بگویید نه در خلوت خدای خود و قاضی شارح
جوری - قاضی شارح با خدای خود خلوتی ندارد. او خواسته که بر او احاطه داشته باشند که دارند. [اشاره ی دست به ارغون شاه]
قاضی - ای شیخ به استقبال مرگ نرو. این شاگرد میتواند جانت را حفظ کند... پیروانت مصون خواهند ماند
جوری - نخواهند ماند. اگر علیه تو و مثل تو مبارزه کنند جانشان را از کف میدهند و اگر با تو بسازند جانشان را مالشان را خدایشان را و شان انسانی شان را. تا تو هستی ایشان مصون نخواهند ماند
قاضی - انچه تاکنون انجام داده ام هرگز خیانتی به مردم نبوده. مغولان دوست تر دارند بدون محاکمه کشتار کنند. تنها عملی که حقیر انجام داده است مهار کردن کشتار مغولان با حکمیت و قضاوت بوده است. ایا این جنایت است یا مهار کردن جنایت؟
جوری - محق جلوه دادن جنایت! که از نفس جنایت موهن تر است
قاضی - قضاوت من چون تیغی دو دم است که یک دم ان بسوی جنایتکاران و...
جوری - که هر دو دم به سوی مردم است!