ارسال: #44

آسمان، آبی تر،
آب آبی تر.
من در ايوانم، رعنا سر حوض.

رخت می شويد رعنا.
برگ‌ها مي‌ريزد.
مادرم صبحی می گفت: موسم دلگيری است.
من به او گفتم: زندگانی سيبی است، گاز بايد زد با پوست.

زن همسايه در پنجره‌اش، تور مي‌بافد، مي‌خواند.
من "ودا" مي‌خوانم، گاهي نيز
طرح می ريزم سنگی، مرغی، ابری.

آفتابی يكدست.
سارها آمده‌اند.
تازه لادن‌ها پيدا شده‌اند.
من اناري را، مي‌كنم دانه، به دل می گويم:
خوب بود اين مردم، دانه‌های دلشان پيدا بود.
می پرد در چشمم آب انار: اشك می ريزم.
مادرم می خندد.
رعنا هم.

سهراب سپهری