ارسال: #42

گویند روزی شاه نعمت الله ولی سنگ پاره یی از زمین برداشته و به درویشی داد و فرمود که این سنگ را نزد جوهری  برده و بپرس که قیمت این سنگ چنداست؟ چون قیمت معلوم کنی از جوهری گرفته آن را باز آور و چون درویش آن سنگ را به نظر جوهری بُرد، جوهری پاره‌ای لعل دید که در عمرِ خود مثل آن لعل ندیده بود. قیمت آن لعل را هزار درم گفت. درویش سنگ را باز گرفته به خدمت شاه باز آورد. آن حضرت فرمود تا آن سنگِ لعل شده را صلایه (تکه تکه) نمود شربت ساخت و هر درویشی را قطره یی چشانید و فرمود:

ما خاک راه را به نظر کیمیا کنیم  /  صد درد را به گوشهٔ چشمی دوا کنیم

درحبسِ صورتیم و چنین شاد و خرّمیم  /  بنگر که در سراچهٔ معنی چه‌ها کنیم

رندانِ لاابالی و مستانِ سرخوشیم  /  هشیار را به مجلسِ خود کی رها کنیم

موجِ محیط و گوهرِ دریای عزتیم  /  ما میل دل به آب و گِل، آخر چرا کنیم

در دیده رویِ ساقی و در دست جامِ می  /  باری بگو که گوش به عاقل چرا کنیم

ما را نَفَس چو از دمِ عشق است لاجرم  /  بیگانه را به یک نفسی آشنا کنیم

از خود برآ و در صفِ اصحابِ ما خرام  /  تا سیدانه روی دلت با خدا کنیم


میگویند وقتی حافظ (که در زمان شاه نعمت الله ولی زندگی میکرد) این حکایت و این شعر را شنید شعر زیر را سرود:


آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند  /  آیا شود که گوشه چشمی به ما کنند؟

دردم نهفته به که طبیبان مدعی  /  باشد که از خزانه غیبم دوا کنند ...

---------------------------------------------------------------------------------------------
توفیقی دست داد امسال بر مزار این عارف و شاعر بزرگ (در ماهان کرمان) باشم .. . شاه نعمت الله از نوادگان پیامبر اسلام و یکی از بزرگترین صوفیان تاریخ تصوف و عرفان در ایران است که برخلاف عادت این گروه ، مردم را به برای تزکیه نفس به خدمت برای خلق فرا میخواند. پیشگوئیهای وی نیز مشهور است...