ارسال: #6

   9 سال پیش با پدر یکی از دوستان که پزشک هستند نشسته بودم و سخت مشغول به صحبت در مورد نجوم بودیم  که صحبت به سمت ادبیات کشیده شد و ایشون این شعر رو از حفظ برای من خواندند
شعری زیبا که به زیبایی فلسفه حیات رو توضیح میده


ای فدای تو هم دل و هم جان                 وی نثار رهت هم این و هم آن
دل فدای تو، چون تویی دلبر                   جان نثار تو، چون تویی جانان
دل رهاندن زدست تو مشکل                 جان فشاندن به پای تو آسان
راه وصل تو، راه پرآسیب                        درد عشق تو، درد بی‌درمان
بندگانیم جان و دل بر کف                      چشم بر حکم و گوش بر فرمان
گر سر صلح داری، اینک دل                    ور سر جنگ داری، اینک جان
دوش از شور عشق و جذبهٔ شوق           هر طرف می‌شتافتم حیران
آخر کار، شوق دیدارم                           سوی دیر مغان کشید عنان
چشم بد دور، خلوتی دیدم                    روشن از نور حق، نه از نیران
هر طرف دیدم آتشی کان شب               دید در طور موسی عمران                
پیری آنجا به آتش افروزی                       به ادب گرد پیر مغبچگان
همه سیمین عذار و گل رخسار              همه شیرین زبان و تنگ دهان
عود و چنگ و نی و دف و بربط           شمع و نقل و گل و مل و ریحان
ساقی ماه‌روی مشکین‌موی                  مطرب بذله گوی و خوش‌الحان
مغ و مغ‌زاده، موبد و دستور                   خدمتش را تمام بسته میان
من شرمنده از مسلمانی                  شدم آن جا به گوشه‌ای پنهان
پیر پرسید کیست این؟ گفتند:               عاشقی بی‌قرار و سرگردان
گفت: جامی دهیدش از می ناب         گرچه ناخوانده باشد این مهمان
ساقی آتش‌پرست آتش دست               ریخت در ساغر آتش سوزان
چون کشیدم نه عقل ماند و نه هوش      سوخت هم کفر ازان و هم ایمان
مست افتادم و در آن مستی                 به زبانی که شرح آن نتوان
این سخن می‌شنیدم از اعضا                همه حتی الورید و الشریان
که یکی هست و هیچ نیست جز او         وحده لااله الاهو
.....
.
.
.این ترجیع بند ادامه پیدا میکنه تا
.
.
چشم دل باز کن که جان بینی                       آنچه نادیدنی است آن بینی
گر به اقلیم عشق روی آری                           همه آفاق گلستان بینی
بر همه اهل آن زمین به مراد                         گردش دور آسمان بینی
آنچه بینی دلت همان خواهد                         وانچه خواهد دلت همان بینی
بی‌سر و پا گدای آن جا را                              سر به ملک جهان گران بینی
هم در آن پا برهنه قومی را                           پای بر فرق فرقدان بینی
هم در آن سر برهنه جمعی را                       بر سر از عرش سایبان بینی
گاه وجد و سماع هر یک را                            بر دو کون آستین‌فشان بینی
دل هر ذره را که بشکافی                         آفتابیش در میان بینی
هرچه داری اگر به عشق دهی                      کافرم گر جوی زیان بینی
جان گدازی اگر به آتش عشق                       عشق را کیمیای جان بینی
از مضیق جهات درگذری                               وسعت ملک لامکان بینی

بعلت طولانی بودن ، از آوردن کل این ترجیع بند در اینجا معذورم
دوستان در صورت تمایل تحت عنوان که یکی هست و هیچ نیست جز او از هاتف اصفهانی این شعر رو دنبال نمایند.


با تشکر.
.
.
.
.
.
.
.