ارسال: #18

سلام به دوستان بزرگوارم ...


من عمله ی مرگ خود بودم

و ای دریغ که زندگی را دوست می داشتم!

آیا تلاش من یک سر بر سرِ آن بود

تا ناقوس مرگ خود را پرصداتر به نوا در آورم؟

من پرواز نکردم!

من پرپر زدم!

در پس دیوارهای سنگیِِ حماسه ی من

همه ی آفتاب ها غروب کرده اند،

این سوی دیوار، مردی با پتکِ بی تلاشش تنهاست

بر دست های خود می نگرد

و دست هایش از امید و عشق و آینده تهی ست

این سوی شعر، جهانی خالی ، جهانی بی جنبش و بی جنبنده ، تا ابدیت گسترده است

گهواره ی سکون ، از کهکشانی تا کهکشانی دیگر در نوسان است

ظلمت ، خالی سرد را از عصاره ی مرگ می آکند

و در پشتِ حماسه های پر نخوت

مردی تنها

بر جنازه ی خود می گرید.



(تکه ای از شعر"پشت دیوار" سروده "احمد شاملو"

با احترام
هانا
از اخترک به گل نشسته ب 612