ارسال: #127

سلام مسعود جان،

1. تصدقت شوم، باعث افتخار من بود که نوشته ی دوست عزیزی چون شما را خواندم. به واقع، مسرور شدم. از پشت کلامتان پیدا است که انسان آرامی هستید و به دور از جنجال.
2. فرموده بودید که از بروبیکر عزیز رخصت گرفته اید که «کوتاه بنویسید و کم حاشیه». خوب ... چه عرض کنم نه خیلی کوتاه بود و نه خیلی کم حاشیه. اما مثل نامه ای بود که دلم نمی خواست به انتهایش برسم؛ چون واقعاً دلچسب بود. نکته ی جالبش این بود که فرمودید شاگر آقای فراستی هستید. عالی است. اما شاگر فراستی باشید و بابت نقد دیگران از کسی اجازه بگیرید!!! نمی دانم. ولی تصور نمی کنم خود مسعودخان چنین درسی به شما داده باشند. ولی جای شکرش باقی است که نوشته ی من به «دیاثت» متهم نشد.
3. از قرار معلوم شما دوستان، اکثراً، با یک دیگر آشنایی دارید. و این مایه ی بسی خرسندی است. فقط امیدوارم این آشنایی سد راهتان نشود.
4. دوست عزیزم مسعود جان، من فقط به اندازه ی خودم نظر دادم، تحکّمی در کار این حقیر نبود. ضمناً من با کلمات بازی نمی کنم، سبک بیان من همین است. این که صداقت و بی ریای را در کلام دوستانتان دیدید اما هیچ دلیل درست و معقولی در کلام من ندیدید جای بسی تأمل بود برایم، اما.... به هر حال هر کس نظری دارد.
5. این قسمت را فقط سعید خان بخواند: ............. ولش کن... می خواستم راجع به نظرات اخیرت که حذفشان کردی بنویسم اما با خودم گفتم چرا! وقتی کسی به تو احترام می گذارد و حذف می کند تو هم یک گام جلو برو و لال شو!..... در مجموع هرگز از دست شما ناراحت و دلگیر نشدم. ضمناً من هیچ ارتباطی با عوامل برنامه ندارم. یک پاپتی ساده ام. بپذیر چون از من دروغ نمی شنوی. من حتی یک جمله را در این سایت به دروغ ننوشتم. سعید جان من شاگرد کلاس شما هستم اما «نق و نوق های» مرا به عنوان کودکی گستاخ بپذیر! مراقب این کودکان نباش، بگذار تخریب کنند. بنای شما اگر سست نباشد به این سادگی ها بر باد نمی رود.
6. مسعود جان، این که آیا سخن من برآمده از طعن است و سخن دوستان شما برآمده از عقل و منطق را بگذاریم بر عهده ی خواننده ...
7. در مورد دیدگاه علی عزیز درباره ی آقای فراستی هم واقعاً مسرور شدم؛ در حدِ «اصلاً نگو و نپرس». علی جان، رویکرد من به رویکرد شما نزدیک تر است، جوری که همین الان از آیینه ی بغلی می بینمت اما در عین حال برای مسعود عزیز هم احترام قائلم. گلی به تمام رخِ جمالت علی جان! رو سپیدم کردی اخوی!
8. نکته ی آخر، مسعود جان: می دانم این که گفتی من تصور می کردم زبان اصلی لورل و هاردی فارسی است را حتماً شوخی کردی! ضمناً مگر شما ده دوازده سالگی ات را به یاد نمی آوری؟ حتی برنامه های کودک را؟ کمی عجیب است. حتماً به یاد داری. شما آن موقع [ده، دوازده سالگی] کلاس چندم بودی؟ سوم؟؟؟ اگر این طور است پس سلام مرا از ناسا پذیرا باش  
9. امان از ذهن روسپیِ من که همه چیز وارد آن شد، و «لامصب» بیرون هم نرفت.
10. راستی نام آن برنامه ای که شب ها پخش می شد و راجع به سینما صحبت می کرد و به فیلم های کمدی می پرداخت چه بود؟ یادش به خیر!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! چقدر زود گذشت، کودک بودیم... الان ما ماندیم و خاطره هایش. شما تماشا نمی کردی؟    
    

 
مسعود جان، شواهد حاکی از آن است که به آن چه می خواستیم نرسیدم؛ به قول زنده یاد قیصر امین پور «گاهی نمی شود که نمی شود که نمی شود» پس سخن کوتاه باید والسلام! دوستانت را از طرف من ببوس و به آن ها بگو «ما باید همه چیزمان به همه چیزمان بیاید»          شبهایت مهتابی برادر!