ارسال: #22

رابین ویلیامز :
چرا فکر می کنید هرکس که میخواهد دوبلور شود باید صدای ایرج ناظریان را بشناسد؟ چرا فکر می کنید کسیکه صدای منوچهر اسماعیلی را تشخیص نمیده نمی تواند دوبلور شود؟ شما ما را قبول ندارید اما داوران را که قبول دارید. اقای والی زاده و جلال مقامی و بهرام زند را که قبول دارید. یعنی شما بهتر از آنها می توانید تشخیص دهید که کی بدرد دوبلوری میخورد و کی نمی خورد؟ وقتی من بخش خودم را تمام می کنم و اقای والی زاده می گوید دوبله منتظر توست این یعنی چی؟ چرا به مطالعه روزنامه و شاهنامه انتقاد می کنید؟
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------


دوست گرامی رابین ویلیامز گرامی
ضمن خوش آمد به شما

کسانی که در یک حرفه یا شغل مشغول کار میشوند معمولا دو دسته هستند. دسته اول کسانی هستند که پیرامون آن حرفه مطالعه دارند و حتی سواد آکادمیک می آموزند و دسته دوم کسانی هستند که بدون آنکه به پیشینه آن شغل اشراف داشته باشند وارد آن میشوند.
هیچ انسان عاشقی نیست که وقتی دنبال معشوق خود می دود ابتدای امر، معشوق خود را ندیده و نشناخته دنبال کند. در واقعی کسی که ادعای عاشقیت چیزی را میکند اما میگوید من "اطلاع"ی از خود معشوق ندارم و مهم هم نیست که داشته باشم یا نداشته باشم ، در حقیقت یک دروغگوی بزرگ است. چون یا عاشق نیست و یا به نوعی سفسطه میکند. هر عاشقی قبل از وصال معشوق خود سعی میکند او را درست بشناسد و شناخت یعنی احاطه بر داشته ها و نداشته های معشوق. انسانها با قیاس زنده اند. قیاس یعنی مقایسه این با آن(آنها) و انتخاب یک مورد در این میان. کسی که میگوید : من انتخاب کردم (بدون آنکه بدانم مشخصات این چیز چیست و چه برتریی نسبت به دیگران دارد) یک عاشق کور است که نه عاشق خوبی خواهد بود و نه فردی صادق

شخص شما که ادعای علاقه به دوبله را دارید وقتی بزرگان این عرصه را نشناسید چه جای عاشقیت؟ عاشق چه هستید؟ مگر عاشق صدا نیستید؟ اگر هستید چطور صداها (و در اقل مراتب  بزرگان ردیف اول این حرفه) را نمی شناسید؟ مگر عاشق گویندگی نیستید ، این عشق از کجا آمده؟ مگر جز اینست که چیزی را شنیده اید و بعد عاشق آن شنده باشید؟ چه چیزی را شنیده اید؟ در این میان ، جایگاه قیاسی که گفتم کجاست؟ چه کس را به چه کس مقایسه کرده اید که نتیجه آن این شده که به این حرفه وارد شوید؟ ورود به یک حرفه یا برای پول و امرار معاش است یا علاقه صرف و یا هردو. مورد اول و سوم را کنار میگذارم و به مورد علاقه صرف می پردازم. دوبله مثل آرایشگری نیست که بگوئید منی که قرار است آرایشگر شوم نیاز نیست که بزرگترین آرایشگران تاریخ را هم بشناسم. نجار هم همین ادعا را داشته باشد و بقال هم به همین نحو... ذات دوبله با هنرمندانش عجین است. اصولا در تمام وادیهای هنر این قانون صدق میکند. اگر موسیقیدان بزرگ ژاپن (کیتارو) ادعا میکند که موسیقی را از کسی نیاموخته ام و هرچه میزنم از آسمان به من الهام میشود او دروغ میگوید. مطمئن باشید او تمام موسیقیهای جهان را تک به تک گوش کرده و گوش میکند و از آغازین روزهای عمرش تاکنون در جریان این رود خروشان بوده و طرحی نو در این وادی انداخته است نه شبیه ونجلیس است و نه یانی. نه بتهوون و نه موتزارت. چنین صحبتهائی (درست مثل ادعای شما ) در حد یک ادعاست. اینکه شما صداها را  در طول عمر خود شنیده اید ، یک ادعای واضح است. شنیده اید که عاشق شده اید. اما اینکه آنها را شناسائی نکرده اید یک ضعف است که نمیتوان به آن بالید. پیشینان ما به ما اموخته اند که بیاموزید (به هر قیمت. به هرجا به هر زمان). وقتی شما میگوئید من در مسابقه بوده ام اما کسی را نمیشناسم این یعنی گام اول. این یعنی ورود به جائی بشکل باری به هرجهت. بنابراین ادعای علاقه (با سایقه قبلی) منتفی است و وقتی علاقه نباشد توفیق هم نیست و اگر هست تصادفی است.

از دیدگاه دیگری هم میتوان بحث کرد. هرکسی الگوئی در زندگی دارد. در دین ، در هنر در سیاست. آنکه در دین است علی(ع) یا محمد(ص) یا عیسی(ع) یا بودا یا دیگری را اسوه خود میگرداند تا خود را در زندگی شبیه او کند. آنکه در وادی نقاشی است سعی میکند از آثار نقاشان بزرگ جهان الهام بگیرد. آنکه در سینماست سعی میکند بازی خود را در حد مارلون براندو یا آل پاچینو یا دیگرانی که خود می پسندد کند و اگر میسر شود از آنها هم پیشتر رود. آنکه در موسیقی است با الگو برداری از بزرگان موسیقی پایه های علم و عمل خود را پی میریزد. آنکه به دوبله وارد میشود ابتدا بزرگان این عرصه را میشناسد و بعد سعی میکند خود را در این حرفه ارتقا دهد. شمائی که کسی را نمیشناسید معیار و محکتان در این شغل چیست؟ کجای خط کش این شغل یا هنر را میخواهید فتح کنید؟ سانت به سانت این خط کش، همان ستاره های این هنرند. وقتی درجه ها را ندارید و نمیشناسید کجای این هنر را میخواهید فتح کنید؟

اینکه میگوئید والی زاده و زند و مقامی مرا تایید میکنند و چرا شما نمیکنید هم جای بحث دارد. عزیز دل برادر ، دوبله جائی نیست که با سوت اول (اگر خوش صدا بود) بگوئید من بدرد اینکار میخورم. چه بسیار آدمها که صدای خوبی دارند و حتی گویندگان ما هم آنها را تایید کرده و آرزویشان بودن آنها در دوبله است اما حقیقتی در این میان وجود دارد: ماندن و رنج کشیدن و با هیچ ساختن، سوای استعداد است. توان همیشه در کنار استعداد معنا میدهد. استقامت و پشتکار فرای استعداد است. استعداد بی استقامت مانند گوهری است که هرگز تراش نمیخورد و استقامت و ابرام بی استعداد مانند مومی است که صاحبش آنرا به هر شکل میخواهد میتواند تبدیل کند. پشتکار را در الف یک کار جائی نیست. هرکس آنرا به ی رساند باید مدعی باشد نه کسی که هنوز در ساز الف نه میتواند برقصد نه برقصاند. اینکه والی زاده میگوید شاهنامه بخوانید صحبت درستی است. ابوالحسن تهامی نژاد گویش کوبنده خود در آنونس فیلمها را مدیون شاهنامه خوانی خود میداند. میگوید تا جوانی و نوجوانی شاهنانمه را با صدای بلند در خلوت خود میخواندم و هربار سعی میکردم رساتر و دل انگیزتر بگویم. کسانی که با ادبیات و اشعار فارسی بیگانه اند تپق زنهای قهاری هستند که حتی نمیتوانند حروف و کلمات را درست ادا کنند و حتما میشنوید که بخش دائری این برنامه گهکاه به تلفظ حروف و کلمات توسط کارآموزان خرده میگیرد. علت این ضعفها همان است که گفته شد...

نکته سوم آنکه صدای خوب هرگز ملاک گوینده خوب شدن نیست. چه کسی میتواند ادعا کند که صدای مرحوم عزت الله مقبلی زیباست؟ صدائی تودماغی که اگر هرگز آنرا نشنیده بودید و اکنون می شنیدید حتی تحمل شنیدن یک جمله از ایشان را نداشتید. همین شخص به روایت خود وقتی وارد دوبله شد از جامعه گویندگان با همان آغازین صحبتها طرد شد و به او گفته شد که بدرد اینکار نمیخورد. مقبلی میگوید همین توهین کافی بود که عزم خود جزم کنم و به آنها بفهمانم که جایگاه پشتکار آدمی ، کجای نزدبان ترقی اوست و خود را در این جامعه جا کرد و ماند و چنان شد که وقتی از این سرای فانی پرگشود از او بعنوان یک اسطوره دوبله یاد شد(و میشود) که کسی را حتی یارای تکرار هنرش (حتی در جایگاه منوچهر اسماعیلی) نبوده و نیست. همین صدای نازیبا آنقدر در گوشهای ما (به شکلی عجیب و منعطف) تکرار و تکرار شد که در دل و جان ما از هر صدای دیگری زیباتر و زیباتر شنیده شد و میشود . اینکه در این مسابقه و صحبتهای شما ،"صدای قشنگ" ملاک امتیاز و برتری است و داوران و اساتید ما به غلط میگویند صدای شما خوب است و بدرد اینکار میخورد ، بطور کل ، مفهوم و اساس خاصی در این وادی ندارد و چنین مهملاتی  باید از بخش امتیازات این مسابقه حذف گردد.