ارسال: #10

اعضای محترم سایت:
باید کمی واقع بینانه به اینگونه برنامه ها نگاه کنید. قبل از هر چیز توجه شما را به گروه تولید این مسابقه جلب می نمایم. گروه اجتماعی!!!!. بنابراین نباید به این مسابقه بعنوان سرگرمی محض نگاه کنیم که اگر چنین بود باید این برنامه در گروه مسابقه و سرگرمی تولید می گردید. اما آنچه بیش از هرچیز بینندگان را آزار می دهد این است که سطح برگزاری مسابقات در تلویزیون نسبت به گذشته بسیار پائین آمده است. کجاست مسابقاتی مانند مسابقه علمی یا حتی مسابقه هفته و یا مسابقه نامها و نشانها که در دهه شصت از تلویزیون پخش می گردید. مسابقاتی که هم بینندگان را سرگرم می کرد و هم به معلومات عمومی مردم می افزائید.
حوزه و علاقمندی من به سینما در بخش دیگریست اما به سبب آشنا شدن با شما دوستان عزیز مدتیست به معقوله دوبله از زاویه دیگری نگاه می کنم. مگر می شود کسی در این مسابقه شرکت کند و سریال هزار دستان را نشناسد. این مانند اینست که کسی در مسابقه علمی شرکت کند اما سواد خواندن و نوشتن نداشته باشد. دریغ از کوچکترین ابتکار. خیلی بد است که صدا و سیمای جمهوری اسلامی با داشتن دهها هزار کارمند و امکانات وسیع چشمش به کانالهای ماهواره ای فارسی زبان با 10 الی 20 کارمند باشد و از روی دست آنها مشق بنویسد.

هنگام اعلام نتایج وقتی مجری رو کرد به شرکت کنندگان و یکی یکی آنها را صدا می زد و می گفت داوران درباره آنها چه گفته است بیاد شبکه ضاله آنطرف آب افتادم و رهای اعتمادی که اینگونه اعلام نتایج را باب نمود. با این تفاوت که او به مراتب مسلط تر و بهتر این بخش را اجرا می کرد. آیا روش دیگری نمی توانستند با ابتکار و نبوغ خود ابداع کنند؟
من نیز معتقدم بهترین بخش این برنامه بخشهایی است که به اطلاعات عمومی درباره گویندگان می پردازد. این مسابقه هیچ هیجانی ندارد و اصلا رنگ و بوی مسابقه ندارد. با عرض معذرت از تمامی علاقمندان به دوبله باید عرض کنم صدا و سیما با تولید این برنامه پول خود را دور ریخته است. البته می توان امیدوار بود به یمن تجربه ایکه از ساخت این برنامه کسب می کنند شاید در آینده بتوانند مسابقه بهتری با رویکرد دوبله و گویندگی روانه آنتن نمایند.

تمایلی به نقد این برنامه ندارم زیرا معتقدم این سایت خبرگان خوبی در امر دوبله دارد و آنان بهتر می توانند این برنامه را نقد کنند اما اگر از نمای کلی به آن نگاه کنیم باید گفت که این برنامه از هیجانات یک مسابقه کاملا بدور است. یک مسابقه زمانی هیجان انگیز می شود که بیننده مرتبا آثار رقابت را در دقیقه به دقیقه برنامه حس کند. شما هرگز امتیازهای شرکت کنندگان را در طول مسابقه نمی بینید. این بزرگترین ضعف این برنامه است. بیننده فقط در پایان برنامه بطور ناگهانی متوجه می شود که شرکت کنندگان چه امتیازی گرفته اند. گویی امتیاز گرفتن در این مسابقه کیلویی ست. شما هرگز نمی دانید که بخشهای مختلف مسابقه هر یک چند امتیاز دارد. این به منزله آنست که تهیه کنندگان کوچکترین تجربه ای در برگزاری مسابقه ندارند. مطمئنا این برنامه هر چه جلوتر برود علاقمندان بیشتری را بخود جذب می کنند. اما قطعا این علاقمندان بخاطر حس و هیجان یک مسابقه پای گیرنده های خود نخواهند نشست. آنها بیشتر علاقمندانی هستند که تمایل دارند داوران مسابقه (همان چهره های پنهانی که مردم بیشتر با صدایشان خاطره دارند) و بخش تکریم آنرا ببینند تا یک رقابت که نهایتا باید منجر به یک برد یا باخت گردد.