گل مریم
حسن محمدزاده کارگردان مطرح دهه 60 که با ساخت فیلم مترسک و درو کردن جوایز متعدد ، تواتست ژانر ملودرام را مجددا در سینمای ایران احیاء کند در سال 1366 ، فیلم گل مریم را در سبک و سیاقی دیگر و در همان ژانر عرضه کرد. این فیلمساز دانش آموخته از دانشگاه کلمبیای آمریکا با تاسیس شرکت فیلمسازی اش در ارومیه بسیاری از هنرمندان آن دیار را به عرصه سینمای حرفه ای کشاند.متاسفانه این فیلمساز خوب سینمای ایران در اشتباهی که از او بعنوان یک حرفه ای بعید می نمود در سال 69 با ساخت فیلم پر هزینه زندان دیو که برگرفته از یک افسانه فولکوریک آذری بود تمامی اندوخته خود را بر سر این فیلم گذاشت که با اکران ناموفق آن در سال 71 باعث دور شدنش از سینمای حرفه ای گردید. البته او یک فیلم تجربی هم بنام حسرت ساخت که واپسین اثر او بشمار می رود و اکران عمومی نداشته است.
............................................
...............................


محمدزاده از همان فیلم مترسک به اعجاز دوبله پی برده بود و با استفاده از هنر دوبلورها در تغلیظ دیالوگهای شخصیتها توانست دو فیلم زیبا را در این ژانر به تاریخ سینمای ایران اضافه کند. یکی از سکانس های خاطره انگیز فیلم گل مریم جایی است که مجید مظفری / سعید مظفری به دیدار همسرش افسانه بایگان / ژاله کاظمی در آسایشگاه روانی می رود . در یک لوکشین زیبا و غمبار پاییزی در حیاط آسایشگاه مرد با همسرش آرام نجوا می کند و کم کم این نجواها به جملاتی بلند و تلخ بدل می شود و مرد در اوج استیصال ناگهان بغضش می ترکد و به گریه می افتد . من نمی دانم سعید مظفری در گوشه تاریک استودیو ساند فیلم در آن لحظه و آن روز با خود چه کرده و چگونه این سکانس را ضبط کرده است. فقط می دانم اوج هنر دوبله را رقم زده است.می دانم که از اعماق وجودش این جملات را بیان کرده است . اعتلای هنردوبله ، یک پرواز خیال انگیز با صدایی مخملی ...
همه گویندگان به زیبایی نقشهایشان را گفته اند.اما گویش سعید مظفری از جنس دیگری است...