مخالفان دوبله فیلمهای فارسی چه از طیف منتقدان و چه دست اندرکاران صنعت سینما ، در آن سالهایی که سینمای ما به آن وابستگی تمام عیار داشت بسیار دوبله را مذمت کردند و در حالی که بسیاری از آنها به دوبله می تاختند اما می دانستند که سینمای ایران در سالهای آغازین دهه 30 و روزگاری که مهین کسمایی 17 ساله و مرحوم مهین بزرگی در پشت تخته سنگی در پشت صحنه فیلمبرداری فیلمهای فارسی ،با دوبله همزمان ، اولین سنگ بنای دوبله فیلمهای فارسی را می گذاشتند تا اواخر دهه 70 که واپسین دوبله ها صورت گرفت ( البته منهای برخی از آثار معدودی که در دهه 80 دوبله شدند) حیات و مماتش را مرهون این هنر بوده است. آقای مسعود فراستی در مصاحبه اختصاصی اش با سینماکلاسیک با جدیت فراوان دوبله فیلمهای فارسی را نفی می کند . متاسفانه روشنفکران سینمای ایران سالها بر طبل مخالفت با دوبله کوبیدند و این در در حالی بود که بسیاری از آثار محبوبشان با صدای گویندگان هنرمند جان گرفته بود.از ایشان و بسیاری از منتقدان سینمای ایران متعجبم که چرا دوبله را هنر نمی دانند. دوبله یک فن بود که توسط بزرگان این حرفه به هنر مبدل گشت . نمونه ها برای نام بردن فراوان است.

در این تاپیک قرار است از دوبله های ماندگار فیلمهای فارسی یاد کنیم ، پس خاطرمان را با حرفهای روشنفکرانه مکدر نمی کنیم . بنده اگر قرار باشد یکبار دیگر به دنیا بیایم و هنری را دوست داشته باشم ، دوبله در بالاترین رتبه آن قرار خواهد داشت و البته دوبله فیلمهای فارسی در صدر آن !



دبیرستان ساخته اکبر صادقی از آن دسته فیلمهایی است که دوبله سرپا نگاهش داشته و با رنگ آمیزی دلفریب صداها ، یکی از بهترین آثار سینمای ایران رقم خورده است .اما کار استاد خسروشاهی که همزمان با مدیریت ، بجای بیژن امکانیان نیز صحبت کرده است از آن جواهرات کمیاب دوبله است . یکی از نمونه ای ترین گویندگی های استاد بجای بیژن امکانیان بعد از گلهای داودی. نحوه بیان جملات در کلاس درس ، هنگامی که از شاگردانش می خواهد بجای مسخره بازی اکنون فکر کنند که همکلاسشان کجاست ، بقدری لحن گوینده هنگام ادای جملات زیبا و موثر است که مطمئنم کارگردان و بازیگر پس از دوبله فیلم ، عقیده مرا داشته اند.
متاسفانه فیلم را در دسترس نداشتم که تکه هایی از دوبله آن را تقدیم کنم و بیان این خاطرات به اتکای حافظه می باشد.
گویندگان همه به درستی انتخاب شده اند ، بویژه سعید مظفری ( بجای حمید طالقانی که لحظات خماری او را با صدا چنان از کار درآورده که ناخودآگاه میخواهی کار او را تحسین کنی ) و گویندگی ناب استاد ناصرطهماسب بجای صادق هاتفی از آن دوبله هایی است که هرگز تکرار نخواهد شد. یکی از آن نقش گوئیهای مروارید نشان و ابدی بجای یک نقش شریر و شیطانی و البته بسیار آرام.
این فیلم را باید بارها دید و آن وقت قضاوت کرد که دوبله هنر است یا یک فن .