[rtl]ساعت سه صبح جمعه یعنی بعداز پایان اجرای برنامه در کاباره باکارا فریدون و عباس.ش و علی و من با اتوموبیل فریدون راهی نوشهر شدیم تا سکانس هایی را که باید در شمال گرفته می شد را تهیه کنیم. گروه فیلم برداری از سه روز قبل رفته بودند تا کارهای محل یابی و ... را انجام دهند. با توجه به نوع دوربین های آن زمان احتیاج مبرمی به نور آفتاب بود تا بتوان فیلمی به اصطلاح نقره ای و قابل قبول بدست آورد. آن زمان ها امکانات هوا شناسی و پیش بینی هوا حداکثر تا بیست و چهار ساعت را میسر می ساختند که آن هم با یقین صددرصد نبود. مثلاً یادم می آید برای سکانس لب دریای فیلم "پشت و خنجر" سرکار خانم فروزان و آقای قادری و اکیپ فیلم برداری علیرغم پیش بینی دو روز آفتابی، یک هفته در نوشهر بودند ولی آفتاب در نیامد تا بتوانند فقط آن شش دقیقه را بگیرند (ترانه رقص ایرونی با صدای خانم بهاره افشاری) و بارها فیلم به تهران آمد ولی از لابراتوار به اصطلاح در نیامد. ما هم با بارندگی شدیدی که در جاده چالوس بود متوجه شدیم که آسمان برای فیلم برداری با ما مساعدت نخواهد کرد.[/rtl]

[rtl]همانطور که قبلاً در زندگینامه آورده بودم نقش مقابل فریدون در این فیلم را بازیگری از ترکیه به نام سحر به عهده داشت که او را به جای امل ساین مو طلایی و بلند قامت و زیبا و س ک س ی برای ما ارسال کرده بودند که علیرغم اصرار همه دست اندرکاران تهیه فیلم مخصوصاً کارگردان با تجربه آن مرحوم آقای اسماعیل ریاحی و تهیه کننده برای عودت سحر به ترکیه و تقاضای اعزام امل ساین، فریدون ابتدا تردید داشت و نهایتاً هم با آن مخالفت کرد و به همین دلیل هم خسارت ضرر فیلم را سال بعد تماماً به تهیه کننده پرداخت نمود. ولی این مخالفت فریدون بعد از اولین شبی بود که همه در متلی در جاده نوشهر به محمود آباد اقامت  نمودیم.[/rtl]

[rtl]وقت کشیک من شده بود. یادممی آید که از ساعت دو تا چهار بامداد نوبت کشیک من بود که بنا بر حسب وظیفه و یا شاید بتوان گفت عادت و یا باز بهتر بگویم خواست خود فریدون که بما دستور داده بود همیشه نزدیک او باشیم به درب اتاق او نزدیک شدم تا برای لحظه ای با دیدن او از لای درب خیالم از هر حیث راحت شود که دیدم درب قفل است و قبل از اینکه بخواهم اقدامی نمایم صدای حق حق گریه سحر را شنیدم که بدون وقفه و های های بگوش می رسید. اولین موردی که به ذهنم آمد این بود: فریدون که ترکی نمی داند و سحر هم که حتی یک کلمه پارسی نمی داند پس چگونه با هم همکلام شده اند که به گریه سحر منتهی شده است؟[/rtl]

[rtl]چرخاندن دستگیره درب توسط منفریدون را متوجه حضور من نموده بود که بر حسب روال همیشه، این یکی از محافظان اوست که برای سرکشی به او  آمده است و لذا در حالی که من غرق درافکار خود بودم، ناگهان دیدم که درب باز شد و فریدون آهسته مرا به دورن اطاق خواند. سحر که مرا دید کمی خودش را که روی زمین نزدیک تخت فریدون نشسته بود، جمع و جور کرد! فریدون از من خواست به ترکی بپرسم چرا گریه می کند؟ سحر با شنیدن کلمه "مرحبا" که به ترکی معنی سلام را می دهد بلند شد و با من دست داد و نشست و من سئوال فریدون را عیناً از او پرسیدم و جواب های او را عیناً و کلمه به کلمه برای فریدون ترجمه نمودم. او فهمیده بود که ممکن است او را به ترکیه بازگردانیم و شاید خبری هم از شرکت او در فیلم نباشد. لذا او به همان حربه ای که از پیدایش حوا مرسوم بوده روی آورده بود. به فریدون خلاصه جواب سحر که پدرش را در کودکی از دست داده و او و خانواده اش در نهایت فقر به سر می بردند و ... را ترجمه کردم.[/rtl]

[rtl]البته اشک های او قبل ازگفتار من کار خود را کرده بود و فریدون نیز هم به تهیه کننده (تلفنی) و هم به مرحوم اسماعیل ریاحی اطمینان داد که اگر فیلم فروش نکند کلیه خسارت آن را خواهد داد. البته فریدون کمتر از یک سال بعد خسارت مادی آن را تا ریال آخرش پرداخت کرد ولی متأسفانه با این کار فرصتی را از خود دریغ کرد که هرگز دیگر نتوانست آن را جبران نماید و آن تسخیر بخشی از سینمای ملی کشور بود. زیرا معمولاً این اولین فیلم است که شکست یا پیروزی هر هنرپیشه جدید الاکرانی را معین می کند و رقم می زند. این باخت یا بهتر بگویم این اشتباه  زمانی مسلم و مسجل شد که چندسال بعد امل ساین به دعوت فریدون به ایران آمد و با چنان استقبال تعجب آوری روبرو شد که شرح مفصل آن در زندگی نامه رفته است.[/rtl]

[rtl]و اما اصل خاطره. بعد از دهروز انتظار بالاخره آسمان آفتابی شد و باید تا می توانستیم کلیه سکانس ها را در همان یک روز می گرفتیم زیرا هر آن ممکن بود دوباره آسمان ابری بشود و به دنبال تداوم انتظار آفتاب، چشم همه ما را نیز ابرهای پر باران فرا بگیرد. کلیه سکانس های روز را تا زمانی که نور آفتاب کافی بود در همان روز گرفتیم و ماند تنها یک سکانس که فریدون باید ترانه ای در لب ساحل می خواند. ولی قبل از آن اجازه بدهید کمی در مورد صحنه ای دیگر بنویسم:[/rtl]






[rtl]در فیلم سکانسی هست که فریدون و سحر بعد از کمی دویدن لب ساحل باید به جنگل می رفتند و فریدون سحر را می بوسید و من این را دقیقاً به سحر تفهیم کرده بودم. حال بگذریم که اصولاً سحر به دلیل کشیدن روزی سه بسته سیگار قادر به حتی ده قدم دویدن هم نبود و بالاخره هم همانطور که در متن فیلم مشاهده می شود سحر از فریدون جا می ماند و بعد از سرفه زیاد - که از فیلم حذف می شود - به محل معود یعنی وعده گاه بوسه می رسد. طبق فیلمنامه قرار بود فریدون بعد از کمی نگاه به او و نوازش موهایش سحر را ببوسد، ولی این سحر بود که بی مقدمه بعد از ایستادن روی پنجه های پا و خم کردن گردن فریدون به طرف خودش او را بوسید - به متن فیلم مراجعه شود-. آقای ریاحی کات داد و از من خواست دوباره به سحر توضیح بدهم که این او نیست که باید پیشقدم بوسه شود و در ثانی قرار این است که این یک بوسه سه ثانیه ای باشد نه ده دقیقه ای! فریدون مرا به کنار خودش خواند و در گوشم گفت: این را به مهربانی و نه با آن عصبانیتی که کارگردان می خواهد به سحر بگو و من هم پشت به اکیپ و رو به سحر به ملاطفت مطلب را آهسته برای او بازگو نمودم. سحر بار دوم هم علیرغم اینکه گذاشت فریدون بعد از نگاه عمیقی به چشمان او و گفتن چند کلمه و نوازش موهایش او را ببوسد ولی باز هم از رها نمودن فریدون اجتناب و فکر می کرد با این کار علاوه بر تأمین تمنای خواسته دلش به بهتر شدن فیلم هم کمک می کند. حتی صدای کات کارگردان و فریاد من به ترکی "بوراک اونی" (ولش کن) هم تأثیری در او نداشت، تا این صحنه برای دفعه و دفعات بعد تکرار شد و در مرتبه نهم بود که بالاخره آن چیزی که کارگردان می خواست تحقق پیدا کرد.[/rtl]



[rtl]همان شب روستائیان بسیاریآمدند و برایمان میوه، ترشی، کلوچه، شام، نان محلی و ... آوردند و حدود چهل نفر دور هم روی زمین نشسته و شام خوردیم. سپس آنها، از فریدون خواستند تا برایشان بخواند.[/rtl]



[rtl]بازگشت به خاطره: ترانه باغ ستاره که برای همین فیلم ساخته شده بود را روی نوار ریل با خود برده بودیم (این ترانه بعدها و بعد از دومین بازگشت فریدون به تلویزیون در شروع و ابتدای اولین قسمت از شو "سلام همسایه ها" اجرا شد و انتخاب این ترانه برای شروع برنامه مخصوصاً و رأساً توسط خود فریدون انتخاب شده بود زیرا در شعر آن بیتی بود که می گفت: "نگاه کن تو چشم من برگشتم دوباره" و این را فریدون با نگاه مستقیم و ممتد و طولانی به دوربین وسط چنان با ابهت و شدت و با دو پرده بالاتر خواند که مرحمی بود بر درد دوری دوستدارانش که یک سال بود او را بر صفحه تلویزیون ندیده بودند و نمکی بود بر زخم دل دشمانش بالاخص در قم) به دنبال درخواست روستاییان، فریدون خواست فوراً برق و وسایل پخش صوت را آماده کنیم و روستاییان عزیز را به صورت دایره بنشانیم و آتشی هم روشن کنیم تا از شدت سرما کاسته شود همه با سرعت دست به کار شدیم و دیزل برق را روشن کردیم تا نور افکن ها قادر به پرتو افشانی شوند و ... ترانه شروع شد ... "تو اون چشم خاموشت دردی خونه کرده ... باغ سرخ لبهاتو غم ویرونه کرده ... قلب مهربون تو یاد یک بهاره ... نیگا کن تو چشم من برگشتم دوباره". رقص معروف و "در جای" فریدون و رقص قشنگ سحر و صحنه شراره های آتش افروخته شده و حالت زیبایی که کلاً در آن چهار دقیقه به وجود آمد، بسیار دلچسب همه ما و کارگردان شد که ایشان رو به مازیار پرتو  گفتند کاش این صحنه را گرفتهبودیم و خواست این صحنه تکرار شود که آقای پرتو در کمال ناباوری گفت از اولش را گرفتم و هیچکس این را نمی دانست و ... بدین ترتیب بود صحنه ای که باید در روز و در ساحل ضبط می شد به دل شب راه یافت و در متن اصلی فیلم جای گرفت و یکی از زیبا ترین فیگورهای فریدون بر پهنه شانزده میلیمتری فیلم خام ثبت شد. شش ثانیه از این اجرا نیز به آنونس فیلم راه یافت و در سالن های سینماهای نمایش دهنده مخصوصاً سینما کاپری به هنگام رسیدن به این ترانه شور و ولوله خاص و زاید الوصفی در بین تماشاگران دیده می شد که تقریباً همه  آنها که بیش از نود و پنجدرصدشان خانم بودند بلند شده و می رقصیدند و ضمن رقص همگی با صدای بلند آن ترانه را از حفظ می خوانند.[/rtl]



[rtl]در یکی از سکانس ها که خودفریدون به صورت پنهان در سینما حضور داشت، در زمان پایان این ترانه ناگهان و دفعتاً خودش وارد صحنه شد و با قطع موقت پخش فیلم و روشن شدن تمام چراغ های سالن، در جلوی پرده قرار گرفت و با نواختن ارکستر که در جای دیگری مستقر شده بودند این ترانه را به صورت زنده اجرا کرد. با تمام شدن ترانه سیل جمعیت خانم ها به طرف سن سرازیر شد ولی هر دو محافظ دیگر فریدون و من با اشاره فریدون در جای خود ثابت ماندیم و گذاشتیم حضار هر چقدر می خواهند با فریدون و نزدیکش باشند و زمزمه های خود را در گوش فریدون نجوا کنند. این سکانس، ساعت 19:00 تا 21:00 روز پنجشنبه 26/06/1350 بود. لحظاتی که فقط بازماندگان آن جمعیت دویست نفری در یاد و خاطرشان باقی مانده است.

البته تمامی این برنامه ازپیش تمهید شده، با موافقت مدیریت محترم سینما کاپری و هماهنگی مسئولین فنی مدرنترین سینمای آن زمان امکان پذیر شد. فریدون فرخزاد اولین و تنها و آخرین کسی بود که دست به چنین ابتکاراتی می زد و هرگز در هیج جای دیگری نمی بینیم که هنرپیشه دیگری در وسط فیلمی از خودش بیاید و برای شاد کردن دوستدارانش و یا حتی به عنوان تبلیغی برای خودش دست به چنین اقدامی بزند. در خلال فیلمبرداری و آن ده روزی که در شمال بودیم هر عصر مجبور بودیم فریدون را به تهران برسانیم و صبح زود به شمال بازگردیم و این به خاطر برنامه کاباره و دیگر مراسمی بود که قراردادشان قبلاً بسته شده بود.

سحر بعد از پایان فیلمبرداری نمی خواست به ترکیه باز گردد و در خانه فریدون مشغول خانه داری و کمک به سید خانم شده بود. ولی ویزایی که سفارت شاهنشاهی در آنکارا برای او صادر کرده بود شصت روزه بود و او نیز مانند دیگر هنرمندان ترک مثل آژدا پکان و ترکان و گل اندام و ... باید در رأس تاریخ مقرر خاک ایران ترک می کرد.

سحر در روزی برفی و با گریهای بی امان در آغوش فریدون و گونه هایی خیس و دستانی لرزان و حالتی غیر قابل توصیف از فریدون خداحافظی نمود تا او را به مهرآباد ببرم و راهی ترکیه شود. او در تمام مسیر جلو و کنار من نشسته بود و از محبتی که فریدون در حق او نموده بود و اینکه دارای دو خواهر و یک برادر و خانواده ای فقیر است و نیاز مبرمی به این پول داشته صحبت می کرد.

با او چنانکه رسم آن دورانبود هرز گاهی در تماس بودیم تا زمانی که دیگر نامه ای از او دریافت نشد. بعد ها توسط دوستانی که از ترکیه می آمدند و نیز از خود خانم امل ساین در طهران شنیدم که سحر در سن 30 سالگی به دلیل بیماری ریوی و ایست قلبی فوت کرده است و این خبر را در فرصتی مناسب به فریدون دادم و دیدم که غم سنگینی بر چهره و سینه او نشست. رفت و عکس های یادگاری خودش با سحر را آورد و در هاله ای از غم فرو رفت، غمی که با اشک های پی در پی او همراه شد.

برای عرض تسلیت از طرففریدون به مادر او تلگراف زدم. جواب این بود: ضمن تشکر و در صورت امکان یک کپی از فیلم دخترم را برایم ارسال فرمائید. که بلافاصله با هزینه فریدون آن را به لابراتوار سفارش دادم تا دلهای بی آرام تسکینی باشد بر همه دلهای بی آرامشان.[/rtl]



( توجه : بخش دوم حواشی فیلم عینا متنی می باشد که توسط شخصی بنام م . صدر  نوشته شده است که بخاطر جالب بودنش بدون هرگونه دخل و تصرفی در ادامه پست خود آوردم)