ارسال: #27

با سپاس از رابین ویلیامز عزیز
کاظم افرندنیا را آخرین بار در سفر آخری که استاد جلال مقامی مهمان شهر اصفهان بودند ملاقات کردم. مردی بزرگ اندام (اگر چه کهولت سن کمی از ابهتش کاسته بود) و چشمانی مهربان و لبی خندان، به کوچک و بزرگ احترام می گذاشت و هیچ سلامی را بدون پاسخ نمی گذاشت.

آن شب از خاطراتش برای ما گفت، اگرچه به قول خودش نمی توانست از خاطرات "حمومک مورچه داره" تعریف کند ولی لطیفه ای از زرنگی اصفهانی ها گفت که مجلس را برای لحظاتی از کنترل خارج کرد.
خاطرات ما از او شیرین و دوست داشتنی است، یادش گرامی و نامش ماندگار باد