ارسال: #17

اخیرا در قحطی بازار سریالهای تلویزیونی که معمولا در ماه رمضان تعداد آنها به وفور از هرشبکه پخش میشد سریالی با عنوان برادر پخش میگردد که در نوع خود از برخی جهات جالب توجه است. اولین نکته این که تهیه کننده این سریال برنج محسن است و موضوع سریال به برنجهای تقلبی اختصاص دارد و تبلیغ برنج داخلی بر بوغ و کرناست! باقی قصه را خود بخوانید از این حکایت... نکته دوم اینکه 90 درصد عوامل سریال کیمیا در این سریال حضور دارند. از کارگردان و بازیگران بگیرید تا عوامل اجرائی.

آبکی بودن کیمیا و اتلاف 110 شب وقت مردم کم بود حالا باید سریالی سفارشی را هم در این ایام تحمل کنند. چهارم اینکه از مختصات سریالهای آبگوشتی اینکه همه شخصیتها یا خوب خوبند یا بد بد. محک و خط کش این خوبی و بدی هم تنها مرد محله ، حاج کاظم پهلوان است. پنجم اینکه برای برخی بازیگران مانند گلاره عباسی یا همین خانم که همسر حاج کاظم را بازی میکند و یا پورسرخ باید تاسف خورد که خود را با چنین سریالهائی تیپ کرده اند و در همان تیپ درجا میزنند.

عباسی در نقش دختران اغواگر موزی ، پورسرخ در نقش پسران جوان که خوبی وبدی را باید در طول سریال تجربه کنند و از خوبی به بدی یا از بدی به خوبی برسند و در این مسیر مقابل پدر و خانواده درایند و همینطور خانم سهیلا رضوی که اخیرا در نقش زنان گریان در حال تثبیت است (همچون خانم پروانه معصومی که عمری را در چنین نقشی غوطه ور بود) ... فلاکت سینما و تلویزیون ایران در همینست که اگر بازیگری در یک نقش خوش درخشید باید تا آخرعمر در همان تیپ بماند. حساب نوابغی چون اکبر عبدی یا پرویز پرستوئی را در این بازار مکاره جدا کنید که به مدد تیزهوشی و نبوغ خود از چنین دامی رسته اند و در تیپی خاص ماندگار نشدند.

جعفری را بیاد  بیاورید که در حال ماندگاری در سریالهای مثلا طنز اما لوده بود و در کنار فتحعلی اویسی در چنین نقشهایی دست و پا میزد اما در سریال میوه ممنوعه توسط کارگردانی باهوش از این غرقاب نجات یافت و نقشی جدی را از خود بروز داد و نشان داد که میتواند ، اما بعدها در همین نقش جدی ثابت خاص ، باز هم ماندگار شد و نتوانست از آن خلاص شود ...

سریال برادر سریالی بدون تعلیق ، بدون هیجان ، بدون داستان پردازی قوی و بدون مختصات دراماتیک است. جواد افشار (با سریالهایش مانند کیمیا یا برادر) در دهه 90 هجری کاری را میکند که محسن شاه محمدی در دهه 60 ( با آیینه عبرت) میکرد. چنین کارگردانهائی صرفا جامعه عوام را هدف قرار میدهند و با مخاطب خاص بیگانه اند. تنها نقطه قوت چنین سریالهائی حضور و بازی خوب برخی از بازیگران خاص است و در برادر، این مهم را پورشیرازی و بلوچی به گردن دارند. نکته حائز اهمیت اینکه با چنین سریالهائی نمیتوان به مقابله با سریالهای ترک رفت که شب و روز مردم را هدف قرار داده اند.

ساختن سریالی با موضوع برنج تقلبی نیاز به داستانی پرکشش ، پر افت و خیز و حتی اکشن و پر از تعقیب و گریزهای میدانی دارد و نه آنکه در گوشه حجره و آپارتمان و داخل اتومبیل بخواهیم چنین ماجرائی را بسازیم و برای آن قصه هم تعریف کنیم. اخیرا در صفحه محسن تابنده پیشنهاد ساخت ادامه پایتخت را با یک خط داستان دادم که ظاهرا به مذاق ایشان خوش نیامد و پیام مرا پاک کردند (شاید هم نمیخواستند بعدا کسی بفهمد اساس فیلمنامه بعدی را من نوشته ام) !...  توصیه کردم اگر ماجرائی ندارند و برای پایتخت 5 داستانی به ذهنشان نمیرسد که در ساخت آن تعلل دارند اینبار خانواده نقی را برای سفر زیارتی به عراق بفرستند که در راه به اسارت گروه تکفیری در می آیند. نحوه تقابل هریک از عناصر خانواده با این گروه و نحوه فرار آنها از این مهلکه میتواند یک داستان بسیار جذاب را پی ریزی کند