ارسال: #5

"یک پسر به نام برادر"

آن وقت ها سرطان تعریفش برایم دردی شبیه سرماخوردگی بود.حتی نمی توانستم تصور کنم که این درد خاموش چقدر شیره جانت را می کشد و گاهی دستت را می گیرد و تا مرگ می برد.من آن وقت ها حتی معنی مرگ را هم نمی دانستم.در ذهن پنج ساله من او هم بازیم،پناهم،شادیم و تنها داداشم بود.
پشتش روی دوچرخه سوار می شدم و او تمام سربالایی کوچه را رکاب میزد تا وقت پایین آمدن بخندم و من چقدر روزهای برفی را به خاطر طعم شربت آبلیمو و برفی که او درست می کرد دوست داشتم.
یک روز وقتی باران گرفت و مادرم نبود،بهانه گرفتم.لباسم را تنم کرد و دستم را گرفت تا پیش مادرم ببرد.باران شدیدتر شد و صدای رعد و برق و گریه ام هر دومان را می ترساند.آمد پناهم شد و جایم داد توی بغل سیزده ساله اش..و من بعد از او بود که زیر تمام باران ها خیس شدم.
نمی دانم چند وقت بعد از آن روز بارانی خون دماغ شد،رنگش پرید و دیگر حوصله آواز خواندن نداشت.صبح بیدار شدم و همه جا را پی اش گشتم اما نبود..سراغش را که گرفتم بدون آن که نگاهم کنند،گفتند بر می گردد.مادرم موهایش هر روز سفیدتر می شد و پدرم پشت خیره ماندن هایش به دیوار سکوت می کرد و من معنی هیچکدام را نمی فهمیدم.او شده بود عادت شیرین زندگیم و روزها منتظرش ماندم.دیگر دست و دلم حتی به بازی با عروسک های جدید هم نمی رفت.بالاخره آمد،نشناختمش..موهایش نبود،چشم هایش بی فروغ بود و پوستش شبیه ماهی ها برق می زد.خیره مانده بودیم به هم..هیچ نمی گفتم و انگار چیزی توی نگاهش رد خاطره هایمان را می سوزاند.تا خواستم دوباره تعریفش کنم رفت و من سبزه عید را چه کودکانه با آرزوی برگشتنش به آب بخشیدم.
بی تاب تر که شدم تا بیمارستان هم رفتم.مادرم اصرار می کرد و من گریه ولی نگهبان اجازه ملاقاتش را نمی داد.نگاهم کرد،دلش سوخت.به سمتی اشاره کرد و گفت:از حیاط،پنجره اتاقش پیداست!رفتیم..پنجره خیلی بالاتر از قد تمام آدم های زندگیم بود.روی انگشت پاهایم ایستادم و خودم را بالا کشیدم.یک صورت محو کنار پنجره داشت دست تکان می داد،خندیدم و دست تکان دادم.از آن جا حتی نمی توانستم ببینم می خندد یا نه یا حتی رنگ چشم هایش هنوز شبیه خداست؟
این آخرین دیدار ما توی دنیایی شد که می شد پنجره آرزوی یک دختر پنج ساله را کوتاه تر بسازند و حالا سال ها می گذرد و من هنوز قدم به پنجره ای که او را ببینم نرسیده است..
ن.و
اردیبهشت 94