ارسال: #1

با درود

امروز موضوع جدیدی رو در مورد زیبایی شناسی نماها و قاب بندی ها در فیلمها خصوصا فیلمهای کلاسیک اغاز میکنم ایشالا که مورد توجه دوستان واقع بشه.

بخش عمده جذابیت فیلمهای کلاسیک که تا به امروز هم بیننده از تماشای اونها به وجد میاد مدیون قاب بندی های زیبا و دلنشین فیلمهاست.. هوش کارگردانه که گاهی از یک سکانس معمولی نمایی زیبا بدست میده. گاهی نماها فقط از جنبه زیبایی شناسی مورد بحث است و گاهی بخاطر فکر زیبایی که در پس این نماست. بنابراین با دو نگاه میتوان این بحث رو مورد تحلیل قرار داد.
هرچند پرداخت تخصصی به این موضوع در حیطه تدوین و کارگردانی قرار میگرد و از حوزه دانش بنده به شخصه خارج است اما در حد توان و احساس شخصی میشود به قابهایی که در ذهنمان ثبت شده بپردازیم

ابتدا تعریفی از نما رو باید بیان کنم که کوچکترین واحد فیلم نما گفته میشه و هرچند گاهی این کوچکترین بخش فیلم تایم طولانی رو بخودش اختصاص بده همانطور که در فیلمهای سکانس پلان شاهد این اتفاق هستیم...در واقع حد فاصل دو کات در تدوین نما گفته میشه.نماها گونه های مختلفی دارند همچون نمای بالا ، پایین ، کج ، زاویه دید و .. که کاربرد ان در لحظات مختلف معنی دار می باشد. بعنوان مثال هرگز برای یک صحنه معمولی از زاویه کج استفاده نخواهد شد مگر اینکه اشفتگی یا حالت غیرنرمالی درکار باشه..
اما قابها اکثرا متوجه کادربندی و لنزهای مختلف دوربین و همچنین پس زمینه نماها میشه و استفاده بجا و درست از ان حس زیبایی شناسی فیلم رو چندین برابر میکنه..جای شکی نیست که همیشه فکری در پس تک تک قابها از اکستریم کلوزاپ تا اکستریم لانگ شات وجود داره و همچنین نیاز استفاده از فیلترها و لنزهای مختلف نیز بی دلیل نیست.( البته در سینمای نئورال ایتالیا قاب زیبا اصلا مطرح نبوده و کاگردانان به نوعی دنبال اشفتگی در قابهای خود بودن).. گاه حرکت دوربین در نماها بدون اینکه کات وجود داشته باشد باعث تغییر اندازه قاب میشود(زمانی که بخواییم بیشتر به شخصیت نزدیک شویم شاهد حرکت دوربین بسمت سوژه هستیم و گاه پیش می اید که برای القای حس دور شدن بیننده دوربین از او دور میشود) و یا تغییر رنگ و نور حالتهای حسی مختلفی رو ایجاد خواهد کرد.

برای اولین اشاره به این موضوع فیلم برباد رفته رو انتخاب کردم. فیلمی که فیلمبردارهای ان ( ارنست هالر و ری رناهان ) و  تدوینگرانش ( جیمز ئی نیوکام و هال کرن) برنده جایزه اسکار شدند.

یادمه اولین باری که فیلم برباد رفته رو دیدم بیش از هرچیز تحت تاثیر قابهای زیبای فیلم قرار گرفتم.. قابهایی که گاهی حس یک نقاشی زیبا رو تو ذهن القا میکرد.

 


نماهای لانگ شاتی که نمایشگر غروب و همچنین اتش سوزان شهر هستند که از فیلترهای مختلف برای تاثیرگذاری هرچه بیشتر استفاده شده.. قابهای اینچنینی هرچند بیشتر برای زیبایی بیشتر فیلم امده و در چندین نمای فیلم استفاده شده اما مفهومی رو هم در پس زیبایش داشتند. رنگ قرمز همیشه نمادی از عشق بوده و غالب بودن این تن های مختلف این رنگ در این نماها چیزی جز القای عشق نیست عشق رت و اسکارلت، عشق به تارا و سرزمین، عشق به زندگی و مبارزه برای زنده ماندن با سختی های پیش رو...و همچنین با یک سکون و خلوتی دلنشین در این نماها که اکثرا ضدنور هستند مواجه هستیم که بیننده رو با درونیات شخصیت پیوند میده که همراه بودن با حرکت دوربین در القای این حس تاثیر فراوانی رو داشته.



البته اگر از مبحث زیبایی شناسی بخواییم بررسی کنیم تک تک نماهای این فیلم باید بررسی بشه اما این نماها همیشه در ذهن من حک شدند.و بسیار مورد علاقه ام هستند.


این پست اغازگر این تاپیک بود و بیشتر جنبه دست گرمی داشت..ایشالا تو پستهای بعدی مفصلتر به نماهای انتخابی پرداخت میشه