ارسال: #3

سلام

فیلم ایرانی قبل از انقلاب:
1 - بت (ایرج قادری 1355): صحنه ایکه صادق (بهروز وثوقی)  دیگه از زندان آزاد شده و تویه کارگاه دوستش داره کار میکنه و پسرش میاد و ازش میپرسه که آیا واقعا پسر اونه؟ صادق هم در حالیکه از دیدن پسرش که حالا بزرگ شده در حالیکه خوشحال بود اما بغض میکنه و به پسرش میگه مردم دروغ میگن. من اصلا پسری ندارم.

2 - ماهیها در خاک میمیرند (فرزان دلجو 1356) صحنه آخر فیلم. شبی که نسرین داره عروسی میکنه رضا میره روی بام همون ساختمون نیمه کاره که پاتوق خودش و نسرین بود.


فیلم ایرانی بعد از انقلاب:
1- دستهای خالی (ابوالقاسم طالبی 1385): دو صحنه خیلی غمگین داره. یکی صحنه ایکه حوریه (مریلا زارعی) به مادرش شک میکنه و مادرش یه نوار بهش میده که صدا و پیغام پدرش هست که از اسارت برگشته و در آسایشگاه بستریه. صحنه دوم هم وقتیه که حوریه به اتهام قتل دختر سنجری در زندان منتظر اعدامه و پدر و مادرش (خسرو شکیبایی و فاطمه و گودرزی) بمناسبت تولدش یه کیک خریدند و رفتن ملاقاتی. حوریه موقع خاموش کردن یکی یکی شمعها داستان زندگی خودش و روزهایی که پدرش در جنگ و اسارت بود رو تعریف میکنه. صحنه آخرش هم که خسرو شکیبایی برای رضایت میره پیش آقای سنجری وفا صحنه غمگینی بود.

2 - من مادر هستم (فریدون جیرانی 1389) : صحنه های آخر فیلم که قراره آوا(باران کوثری) رو ببرند برای اعدام واقعا قابل دیدن نیست.

3 - میم مثل مادر (ملاقلی پور 1385) : همه صحنه هاش. اصلا هر وقت که سعید (پسر معلول سپیده) رو که نشون میداد با یه کپسول اکسیژن واقعا آدم تحت تاثیر قرار میگرفت. مخصوصا صحنه ایکه سپیده فقط یه آمپول بیشتر نداره و سعید میگفت به خودت بزن اما سپیده میخواست به سعید بزنه. یا صحنه ایکه سعید واقعیت رو میفهمه و با مادرش دعوا میکنه که چرا اونو بدنیا آورده یا وقتی سهیل (پدر سعید با بازی حسین یاری) که دل دیدن سعید رو نداشت برای اولین بار میاد سعید رو میبینه یا .......
 

فیلمهای خارجی هم بعدا........