ارسال: #1

در این تاپیک زندگینامه و آثار نویسندگان بزرگ و نامدار ارائه می شود.

فئودور میخایلوویچ داستایوفسکی



فئودور داستایوفسکی 30 اکتبر سال 1821 در مسکو در بیمارستانی که پدرش در آنجا پزشک بود متولد شد.
پدرش پزشک ارتش بود و از نظر رفتاری تندخو، خودخواه و خسیس بود. در محیط خانواده با خشونت، استبداد و دشنام دادن فرمانروایی می کرد.
در سال 1834 همراه برادر بزرگترش به مدت 3 سال به مدرسه شبانه روزی رفتند.
در 15 سالگی مادر مهربانش را از دست داد.
پس از مرگ مادر توسط پدرش که به دلیل شرایط سخت زندگی به الکل پناه برده بود به مدرسه نظامی سن پترزبورگ فرستاده شد و در محیط خشک آنجا که مقررات سخت نظامی بر آن حکم فرما بود فرصت مطالعه کتاب های مورد علاقه اش را پیدا کرد، توانست به صورت پنهانی کتاب های روسی و فرانسوی بخواند و ذوق نویسندگی را در خودش پرورش دهد.
اولین حمله های بیماری صرع نیز از همین زمان در او ظاهر شد.
وی پس از اینکه تحصیلات خود را در رشته مهندسی به پایان رساند توانست شغلی در اداره مهندسی وزارت جنگ به دست آورد و در خانه محقری در سن پترزبورگ اقامت کرد.
بعد از مدت کوتاهی کار اداری را رها کرد تا بتواند همه وقتش را صرف ادبیات کند. ابتدا برای امرار معاش به ترجمه پرداخت و آثاری چون "اوژنی گرانده" اثر بالزاک و "دون کارلوس" اثر شیلر ترجمه کرد.
در سال 1846 اولین داستان خود به نام "مردم فقیر" را نوشت و برای چاپ در روزنامه به نکراسوف (شاعر روسی) سپرد. این داستان مورد تایید بلینسکی منتقد معروف و سختگیر قرار گرفت و باعث شد تا نام داستایوفسکی بر سر زبان ها بیفتد.
وی که از موفقیت این داستان بسیار خوشحال بود و به پیروزی خود کاملا اطمینان داشت، پیاپی چند داستان را منتشر کرد اما نتوانست توفیقی به دست آورد و باعث شد تا منتقدان او را گوگول بخواندند.
او برای اینکه از این شکست ها فرار کند به گروه جوانان آزادیخواه پیوست و در جلسه های بحث و سخنرانی های آنها شرکت می کرد.
در سال 1849 توسط پلیس مخفی به جرم براندازی و فعالیت های ضد تزاری دستگیر شد.
در 22 دسامبر ساعت 6 بامداد افراد دستگیر شده به میدان شهر برده شدند و رای دادگاه مبنی بر محکومیت به اعدام قرائت شد. گروه اول تیرباران شدند اما همین که نوبت به گروه دوم که فئودور هم جز آنها بود رسید اجرای حکم متوقف شد و اعدام به 4 سال زندان با اعمال شاقه در سیبری تبدیل شد.
سرانجام در 24 دسامبر و شب میلاد حضرت مسیح با پای بسته به زنجیر به تبعیدگاه فرستاده شد.
در تمام مدت زندان حملات صرع که تا پایان عمر همراه او بود ادامه داشت.
در 15 فوریه 1854 از زندان بیرون آمد تا دوره بعدی مجازاتش در لباس سرباز عادی بگذارند و به عنوان مامور خدمت در گردان هفتم پیاده نظام سیبری به سمیپلاتینسک اعزام شد.
در 6 فوریه 1857 بعد از دو سال عشق جانفرسا با "ماریا دیمیتریونا" که بیوه یک کارمند گمرک بود ازدواج کرد و در بهار 1859 استفایش از ارتش پذیرفته شد و توانست به محلی نزدیک مسکو نقل مکان کند.
در این زمان داستان های " خواب عمو جان " و "دهکده اشپیانچیکوو" را نوشت و چاپ کرد.
پس از نوشتن عرض حال برای الکساندر دوم اجازه یافت تا به سن پترزبورگ برود و در نشریه ای که برادرش منتشر می کرد "ورمیا" شروع به روزنامه نگاری کند.
از ژوئن تا اوت 1862 به اروپا سفر کرد.
سپس داستان "ماجراهای بی شرمانه" را در ورمیا به چاپ رساند.
نشریه ورمیا در ژوئن 1863 تعطیل شد و در 10 ژانویه 1866 برادر بزرگش در گذشت.
داستایوفسکی پس از منتشر کردن کتاب "خاطرات خانه اموات" در سال 1861 توانست شهرت گذشته خود را دوباره به دست آورد.
کتاب "خاطرات خانه اموات" به صورت اول شخص مفرد روایت می شود و تقریبا زندگی نامه شخصی او و مشاهداتش در زندان سیبری است.
واقع بینی همراه با خشونت در این کتاب مردم روسیه و حتی تزار را به شدت تحت تاثیر قرار داد.
این کتاب از قصه هایی جداگانه تشکیل شده و داستایوفسکی شرح حال یکایک زندانیان و زندان روسیه را روایت می کند.
در واقع کتاب "خاطرات خانه اموات" پس از "مردم فقیر" تحول بزرگی را در آثار داستایوفسکی نشان می دهد.
داستایوفسکی همسرش ماریا را در 16 آوریل 1864 از دست داد.
دو سال بعد یعنی در سال 1866 یکی از ماندگارترین و بزرگترین آثارش را نوشت "جنایت و ماکافات"
این کتاب بسیار خواندنی اولین اثر بزرگ او به شمار می آید و باعث شهرت او در خارج از کشور روسیه نیز شد. امروز هم معروفترین و پر خواننده ترین اثر داستایوفسکی به حساب می آید.
پس از موفقیت "جنایت و مکافات"، در اکتبر 1866 رمان "قمارباز" را در 26 روز نوشت. این کار با تندنویسی "آنا گریگوریونا" انجام شد.
فئودور در 15 فوریه 1867 با آنا ازدواج کرد و در آوریل همان سال از ترس طلبکارها از روسیه به اروپا فرار کرد و تا پایان 1871 به روسیه بازنگشت.
در مدتی که در سفر بود بارها پول هایش را در قمار از دست داد.
او و همسرش آنا سال اول سفر را در سوئیس، سال دوم را در ایتالیا و دو سال آخر را در درسدن گذراندند.
دخترش "سوفیا" در فوریه سال 1868 به دنیا آمد اما بیشتر از 3 ماه زنده نماند.
نوشتن رمان "ابله" را در ژانویه 1869 در فلورانس به پایان رساند.
رمان "ابله" در ردیف شاهکارهای داستایوفسکی قرار دارد اما در آغاز انتشار در روسیه مورد توجه قرار نگرفت به همین دلیل او تصمیم گرفت که این بار داستانی بنویسد که توجه عامه مردم را جلب کند، پس داستان کوتاه "همیشه شوهر" را در سال 1870 منتشر کرد که در میان آثارش مقام خاصی دارد.
در ماه سپتامبر 1869 دختر دومش به نام "لیوبوف" به دنیا آمد.
در ژوئیه 1871 نوشتن "جن زدگان" را را به پایان رساند و در تابستان همان سال پسرش به نام "فدیا" به دنیا آمد.
پس از پایان یافتن کتاب "جن زدگان" داستایوفسکی با پولی که ناشر برایش فرستاد توانست بدهی های خود را پرداخت کند و معروف تر و محبوب تر از گذشته به روسیه بازگشت.
کتاب هایی که او خارج از روسیه نوشت در میان آثار نویسندگان روسی مقام اول را یافت و در بین عامه مردم مقام راهنما و مرشد را پیدا کرد.
رنج های او در گذشته این امکان را به او داده بود که دردهای مردم را چنان که بود، نشان دهد و زمانی که از توجهات مردم مطمئن شد، مشغول نوشتن "یادداشتهای روزانه یک نویسنده" شد.
آخرین فرزندش "آلیوشا" در اوت 1875 به دنیا آمد که در 3 سالگی بر اثر حمله صرع درگذشت.
شاهکار داستایوفسکی، "برادران کارامازوف" در سال 1879 نوشته شد. این کتاب از عمیق ترین آثار ادبی اروپایی در نیمه دوم قرن 19 به شمار می آید. پیروزی داستان، برادران کارامازوف، شهرت و افتخار وی را به اوج رساند و باعث شد تا او را مانند "تولستوی" و "تورگنیف" مورد ستایش قرار دهند.
داستایوفسکی در 8 ژوئن 1880 در مراسم صدمین سال تولد پوشکین در مسکو سخنرانی کرد و با چنان شور و جاذبه ای سخن گفت که او را غرق گل کردند و دستش را بوسیدند.
پس از گذشت تمام این اتفاقات وی در کنار همسر محبوبش در خوشبختی و در خانه ای آرام زندگی کرد تا سرانجام در 28 ژانویه 1881 بر اثر خونریزی شدید درگذشت.
همه مردم روسیه از هر طبقه در مراسم ختم او شرکت کردند، نویسندگان در برابر آرامگاهش نطق هایی ایراد کردند و تشییع جنازه باشکوهی برگزار شد.