ارسال: #4

اولین فیلمی که اشکم رو در آورد سکانس پایانی سرزمین هیچکس بود .
برای بار دوم با فیلم اشباح گویا ، جایی که ناتالی پورتمن بعد از سالها از زندان انجمن تفتیش عقاید میاد بیرون و چهرهء زیباش اکنون مچاله شده اشکم در آمد.

در یک شرایط روحی بسیار بد با فیلم گیس بریده و نقشی که گلشیفته فراهانی بازی کرده بد جور گریه کردم ، گرچه نه فیلم چندان فیلمی درجه یک بود و نه هیچ وقت از گلشیفته خوشم آمده ، منتهی در اون دوره بسیار حساس شده بودم .

چندسال پیش برای چندمین بار دزد دچرخهء دسیکا رو در نصف شبی نگاه کردم و با برونو پسر کوچک و نازی که نگران دچرخهء پدرشه که گم شده و پسر کوچک خودم رو تصور میکردم که چقدر عاشق موتور سیکلت خودم بود .
آنچنان دل تنگ شدم و گریه کردم که همهء اهل خانه را بیدار کردم .

با سکانس پایانی فیلم مه ساختهء فینچر هم همان ماجرای دزد دچرخه برام تکرار شد.

چند وقت پیش هم با دیدن فیلم کفشهایم کو ساختهء کیومرث پور احمد و سکانس عاشقانه و تلخ سه تار زدن و ترانه خواندن رضا کیانیان آنقدر همزادپنداری میکردم که نتونستم جلو اشکهام رو بگیرم .

اما هیچ وقت سکانس پایانی فهرست شیندلر رو فراموش نمیکنم که چقدر با اشکهای لیام نیسون من هم اشکم درآمد .

در کل از حدود هشت سال پیش حساس تر شدم در حالی که قدیمها با هیچ فیلمی اگر چه دلم میلرزید ولی اشکم سرازیر نمیشد.