ارسال: #1

Cafe Society  محصول 2016 جدیدترین اثر آقای وودی آلن دوست داشتنی است.

مثلث عشقی تم مورد علاقه و تقریبا همیشگی الن و نیز "انتخاب" و پیامدهای ان، پایه فیلمنامه است: بابی پسر جوانی که به هالیوود میرود تا در آژانس سینمایی دایی اش مشغول کار شود، عاشق منشی او میشود و باقی ماجرا.. شاید اصلی ترین حرف فیلم این باشد که با هر انتخابی، تردیدها همیشه پابرجایند. زخمها خوب میشوند ولی سرجایشان میمانند. و گذشته حسرتبار، پرقدرت و زنده، جلوی چشمت رژه میرود. معلوم نیست اگر انتخاب دیگری میکردی وضع بهتری داشتی. بهرحال حسرت راه نرفته همیشه با توست.

خرده داستانهای فیلم نیز قابل توجهند: برادر گنگستر ، شوهر خواهر کمونیست و سربه راه، دایی و ماجراهایش... داستانهای حاشیه ای شاید از اصل مهمتر باشند. یا به تعبیری ریزه کاریها فیلم را مقبولتر کرده است. بازیها خوب و به یاد ماندنی است. مخصوصا کریستن استوارت که با نگاههای گیج و خیره به ناکجا نقش دختر سرگردان و ناتوان در تصمیم گیری را به خوبی به نمایش میگذارد. آنچه بخوبی در خاطر میماند اما فیلمبرداری و قابهای چشم نواز ویتوریو استورارو است که گویی نقاشی است که قلمش را با دوربین عوض کرده :-)

از نکات دیگر فیلم روایتهای طولانی و زیادی است که در لابلای فیلم خوانده میشود. شخصا ترجیح میدادم راوی شفاهی زیاد پر حرفی نکند و داستان این ملودرام، خالصتر و سینمایی تر روایت شود. شاید نقطه ضعف فیلم همین پرگوییهایی باشد که گاه حوصله را سر میبرد.

وودی آلن در دهه هشتم زندگی همچنان پرقدرت و مسلط فیلم میسازد و هر اثرش نوید دریچه ای جدید به سینما است. فیلم، شاهکار نیست ولی دیدنی است و تا مدتی ذهن بیینده مشغول ماجراهای ان خواهد بود.