ارسال: #6

"یک حوصله گم شده است"
حوصله ام دوباره گم شده است.از صبح تا حالا پی اش می گردم.روی تخت،توی کانال های تلوزیون،لابلای کتاب هایی که تازه خریده ام،آن طرف آینه،پشت بوق های بی جواب یک ارتباط، حتی زیر میوه های دست نخورده ی یخچال...اما نبود که نبود.
همیشه بی فکر است.می گذارد و می رود بی آن که قبلش خبر بدهد یا حتی یادداشتی بگذارد.کم مانده است از فرط کلافگی یک چادر سفید گل قرمز سرکنم و با یک دمپایی لخ لخ کنان،توی کوچه و خیابان،مادرانه دنبال کودکم باشم.آن وقت است که با خودم عهد می بندم این بار که پیدایش شد یک سیلی توی گوشش بزنم و توی دلم حبسش کنم.آخر جایی متروک تر از دلم نیست، سال هاست که لبریز هیچ آدمی نشده است و اولین کسی که واردش شد دیگر هیچوقت بیرون نیامد.دلم زندان خوبی است!اما اگر حوصله ام طاقت نیاورد و مُرد بی حوصله چه کنم؟می دانم که کفتر جلد است و بر می گردد اما نمی دانم هربار کجا می رود و از تجربه کدام همخوابگی بر می گردد که دیگر مثل سابق نیست و رسوائی اش سوال مردم می شود.حوصله ام هیچ وقت به فکر تهمت ها و حرف مردم نیست.چون او که نباید جواب بدهد،آخر همیشه از من می پرسند؛چرا حوصله ات کم شده است؟!

 ن.و