ارسال: #1

سینمای پر زرق و برق آمریکایی ( هالیوود ) شاید تا حد زیادی شهرتش بخاطر ستاره های جذاب و دوست داشتنیش در حوضهء هنرپیشگی مانند ( براندو ، نیومن ، مونرو ، تایلر و ... ) باشد اما در مقابل در اروپا کمتر به این شاخصه توجه شده است و درون مایهء داستان فلسفی و اندیشه گرایانهء فیلمها مد نظر فیلمسازان و مخاطبان بوده و هست کما اینکه بسیاری از مخاطبان جدی سینما هرگز جذب سینمای ( معروف به تجاری ) آمریکایی نشده و در سیر همان فیلمهای معناگرای کارگردانان شهیری چون تارکفسکی از روسیه ، فلینی از ایتالیا ، رنوار فرانسوی و حتی در شرق کوروساوای ژاپنی ماندند .
البته لازم به ذکر است که سینمای آمریکا را نیز در تعریف درست تری سوای تجاری قرار بدهیم بدین شکل :

1 : سینمای آمریکا ( سینمایی که در آن سیاست های دولت آمریکا بازتاب داده میشود و صرفآ سینمای سفارشی محسوب میشود و در آن استقلال کارگردان کمتر دیده میشود ) .
مثال ( فیلم آرگو ساختهء بن افلک و یا فیلمهایی که گویا ناسا پشتیبانی مالی یا فکری میکند) .

2 : سینمای آمریکایی ( فیلمهایی که فرهنگ مردم آمریکا را نمایش میدهد و بیشتر بر روی امکانات رفاهی ، مارک های تجاری و آزادیهای اجتماعی آن کشور مانور میدهد ) .
مثال ( فیلمهای موزیکال / فیلمهایی که مصرف مشروبات الکلی در آن بیش از حد نمایش داده شده همچون چه کسی از ویرجینیا وولف میترسد / بیشتر فیلمهای دهه های 40 و 50 میلادی و فیلمهای اکشن ) .
این نوع سینما همان خود واقعی هالیوود است .

3 : سینمای آمریکایی اروپایی : فیلمهایی که کارگردانانی با اصالت غیر آمریکایی و با امکانات استودیوهای هالیوود ساخته اند و استقلال فکری بیشتری در آثارشان دیده میشود .
مثال : آثار هیچکاک ، کازان ، چاپلین و ...
این فیلمها تنها به داستانی آمریکایی و صرفآ لذت بخش بسنده نکرده اند و در آنها نمایه هایی از معانی سیاسی اجتماعی و دوران ساز دیده میشود .

اما آیا سینمای اروپا عاری از این شاخصه هاست ؟
خیر .
در اروپا نیز ستاره هایی بوده اند همچون ( ماسترویانی ، بریژیت باردو ، کاردیناله ، آلن دلون و بسیاری دیگر ) که خود به تنهایی حضورشان در یک فیلم مخاطبن بسیاری را به سینما و دیدن فیلمها کشانده است و حتی گاهآ پایشان به هالیوود نیز باز شده است و بلعکسش نیز هست ، اینکه یک ستارهء هالیوودی در فیلمی غیر هالیوودی ( از نظر فرم و محتوا ) بازی کرده باشد اما بازی عمیق ، تاثیرگذار و شبه واقعی در فیلمی از پازولینی را نمیتوان با بازی های آموزش داده شدهء هالیوودی مقایسه کرد .

این یک واقعیت است که خود آمریکایی ها نیز به آن واقفند که هنر در اروپا بیشتر به معانی و مفاهیم توجه داشته تا جلوه هایی از جذابیت های سطی و بی مایه .
حتی از نظر اروپائیان آمریکایی ها بی سواد تلقی میشوند ( این رو از دیالوگهای فیلمها نیز میشود شنید و فهمید ، نمونه : فیلم سه گانهء بعد از طلوع غروب و نیمه شب) .

برای خود بنده درک و ارتباط با داستان فیلم سولاریز تارکفسکی همیشه مهم تر بوده تا درک داستان عاشقانهء کازابلانکا که در تمام زندگیم بارها بیشتر و دلخراش تر مشابهش اتفاق افتاده است .

ناگفته ها بسیار است اما یک پست به تنهایی پتانسیل تعریف همهء جوانب را ندارد و این تاپیک محلی برای نقد آثار معنا گرایانهء سینمایست که چه در داخل هالیوود و چه خارج از آن ساخته و پرداخته شده اند مشروط به اینکه در پس دیدن و شنیدن داستان فیلم اندیشه ای در ذهن مخاطب جرقه بخورد .

ضمن ارادتم به تارکوفسکی و آثارش پیشنهاد میکنم جملگی دوستان اگر موقعیتش پیش آمد برای فیلمهایی چون :
ماجرا
قاعده بازی
آخرین تانگو
هشت و نیم
نوستالژیا
داستان توکیو
هفت سامورایی
مهره هفتم
و فیلمهای مشابه خواستند نقدی بنویسند با در نظر گرفتن امتیازاتی که یک شاهکار اندیشمندانه باید داشته باشد ، مطالب خود را در اینجا آرشیو کنند .

با یادی از دوست خوبم جناب جو گیلیس که کماکان چشم به انتظارش هستم و روزگاری در این حوضه مطالب بسیاری را به رشتهء قلم درآوردند .
ارادتمند / ناصر .

ارسال: #2

سپاس از دوست گرامی جناب آکتورز بابت گشایش سرفصلی جالب و چالش برانگیز....
به قول ژان لوک گدار بزرگ:



برای سینمای فرانسه افسوس می خورم که هیچ پولی ندارد و برای سینمای آمریکا هم افسوس می خورم, چون هیچ ایده ای ندارد.
.
.
.