1. سپاس از بروبیکر عزیز بابت انتشار این متن، و این که بدون تغییر آن را در اختیار دوستان عزیز و نادیده ام قرار داد. البته سخن بعضی از دوستان مؤدبانه نیست و واضحاً از سر خشم است. اما بروبیکر عزیز منتشر می کند. عیبی نیست، اما این یعنی پا گذاشتن روی اصول. بنده تا بیانات تند و نامعقول جناب «شب بو» را خواندم. و تا همین جا هم پاسخ می دهم. امیدوارم سانسوری در کار نباشد!
2. و باز هم سپاس از نظرات پر از لطف دوستان خوبم.
   

1. در مورد استفاده از نام زنده یاد ژاله کاظمی درست می فرمایید؛ آن را تغییر می دهم! من متأسفانه هیچ نسبتی با ایشان ندارم. ضمناً با این که صدایشان را بسیار دوست می دارم اما معتقدم وقتی فریاد می زدند صدایشان خیلی از هنرپیشه ی اصلی بلندتر میشد. صدایشان برای نیکل کیدمن (ساعت ها و دیگران) زیاد بود؛ حتی برای الیزابت تیلور (گربه روی شیروانی داغ و چه کسی از ویرجینیا ولف می ترسد) هم زیاد بود. صدای دو دوبلور وقتی فریاد می زنند مرا می ترساند: (1) ژاله کاظمی و (2) صدای خاصِ استاد طهماسب؛ به ویژه آن جا (فیلم هفت) که فریاد می زد: «بازرس، بازررس، بازررررس»؛ مو به تنم سیخ شد!
2. بنده نه دوبلور هستم، و نه دوبلورها را خیلی خوب میشناسم . شناخت من از دوبله اندک است و خلاصه می شود در شناخت شخصیت های برجسته. باورش سخت نیست! من هم مثل شما از کودکی فقط فیلم هایی می دیدم که دوبله بودند، بنابر این، شناختی در حد استاد طهماسب، استاد اسماعیلی، استاد کاظمی، استاد والی زاده و ... که در بیشتر فیلم ها گویندگی می کردند نه عجیب است (به قول بروبیکر عزیز) و نه غیرقابل باور (به قول ملانی عزیز)؛ اگر همین ها را هم نشناسم که باید به عقلم شک کنید  البته بزرگتر که شدم ژاله کاظمی را بیشتر شناختم، آن هم بیشتر به دلیل شخصیت خاص و فمینیستی اش! و نه قدرتِ دوبله اش. من فرضاً حتی اگر شناخت بالایی هم می داشتم (که ندارم) باز هم ایرادی نداشت و شما می توانستید این جمله ی حقیر را [بنده نه دوبلور هستم، و نه دوبلورها را خیلی خوب میشناسم .] به حساب تواضع بگذارید نه ادعا و ریاکاری. از شما تعجب می کنم خانم ملانی. وقتی نام و تصویر (لوگوی) شما را دیدم ناخودآگاه به یاد آن همه حُجب و متانت ملانی در «برباد رفته» افتادم و البته وقتی متن شما را می خواندم در فحوای کلامتان همین متانت موج می زد.
3. دو مقوله ی «معلومات هنری» با «توانایی هنری» قطعاً مرتبط است، اما این ارتباط ضروری نیست. شما می توانید بهترین کشتی گیر جهان باشید اما تختیِ بزرگوار را نشناسید. هرچند که کمی عجیب است و وجهه ی خوبی هم ندارد؛ اما غیرممکن نیست. بنده هم روی همین نکته تمرکز کرده بودم؛ نه این که بگوبم الزاماً نباید این اساتید را شناخت. همان طور که می بینید با این که من نه دوبلورم و نه دستی بر آتش دوبله دارم اما دوبلورهای برجسته را می شناسم.
4. روزی سوار یکی از اتوبوس های شهری شدم و دیدم که راننده عصبی است و به همه پرخاش می کند. دوست عزیزی که کنار من نشسته بود به من گفت «این ها هم کارشون واقعاً سخته از صبح تا شب باید با همه بحث کنن؛ حق دارن؛ خسته میشن». من فقط به ایشان گفتم مسئول اتوبوس رانی باید افرادی را استخدام کند که شرایط کار را پذیرفته باشند. خیلی رُک و صریح عرض می کنم کسی که داور فوتبال باشد باید تحمل شنیدن لیچارهای تماشاچیان را داشته باشد؛ هر چند که من این کار را نادرست می دانم اما ما نباید در خلاء زندگی کنیم. واقعیت این است که این گونه افراد تندرو همه جا هستند. بنابر این، از نظر بنده گریه ی فرزند زنده یاد آژیر ملاکی برای بد بودنِ صحبت استاد مدقالچی نیست؛ حتی اگر صحبت ایشان تند بوده باشد. [تکرار می کنم: حتی اگر صحبت استاد مدقالچی نادرست و کینه توزانه هم باشد باز هم ایشان می تواند نظر خود را بیان کند و گریه های فرزند استاد آژیر ملاک نیست]. من از گریستن دیگران به وجد نمی آیم اما آن را ملاک محکمی هم نمی دانم. من از استاد مدقالچی دفاع نمی کنم اما صدای مخالف را هر چقدر هم که تند باشد باید شنید وگرنه من نیز مثل شما به صدای زنده یاد آژیر بی میل نیستم. جنجالی که این افراد ایجاد می کنند بی خیر و برکت نیست!!! ما باید بیاموزیم که صدای مخالف، نعمت است؛ حتی اگر منصفانه نباشد. ضمناً برای زنده یاد آژیر، علو درجات را مسئلت دارم.
5. نیازی به اصرار نمی بینم ولی به نظر بنده قدرت در غزل خوانی بسیار مهم است. این که استاد مقامی فرمودند: «مگر چند نفر از دوبلورهای ما چنین توانی دارند» (جسارتاً) حرف درستی نیست. شاید دلیلش این باشد که دوبلورها به این زمینه ورود پیدا نکردند، وگرنه بسیار بعید است که دوبلوری به این عرصه وارد شود و ناکام بماند!!! من به این قاعده اعتقاد دارم: هر دوبلور خوبی گوینده ی خوبی هم هست اما این طور نیست که هر گوینده و خواننده ی خوبی الزاماً دوبلور خوبی هم باشد.  
6. داوران دوبله باید متخصص باشند و رأی گیری از مردم نه نشان دهنده ی دموکراسی است و نه سره را از ناسره جدا می کند. به طور کلی در هر امری باید از خواص رأی گیری کرد؛ خوشایند بودن برای مردم ابداً ملاک نیست! فرض کنید جناب استاد منوچهری از گوینده ی «الف» خوشش بیاید و بگوید این شخص را به دوبله دعوت کنید و من و هزاران ناوارد [نا+وارد] مثل بنده بگویند که گوینده ی «ب» خوب است و ما از او خوشمان می آید. سخن کدام را باید پذیرفت؟ در این زمینه اطاله ی کلام نمی کنم چون دل خوشی از انتخاب های سبک سرانه ی مردم خوب سرزمینم ندارم! اگر بخواهید بهترین اسب را انتخاب کنید باید به متخصصین مراجعه کنید، اگر بخواهید بهترین کتاب درسی را انتخاب کنید باید به متخصصین مراجعه کنید. مگر شهاب حسینی عزیز در «فستیوال کن» توسط مردم به عنوان بهترین هنرپیشه انتخاب شد؟ ملانی عزیز، شما می فرمایید «دوبله باید به دل همین مردم بنشیند» قبول. اما مگر فیلم های سینمایی نباید به دل همین مردم بنشیند؟ پس لابد انتخاب بهترین فیلم اسکار و کن و بفتا و فجر و ... را هم باید به همین مردم بسپاریم!!! ملانی عزیز، هیچ امری را محض دلسوزی به مردم مسپار مگر این که متخصص باشند!
7. ملانی عزیز، همان طور که شما هم صحّه گذاشتید: لکه ی غرور آنقدر زشت است که همه ی زیبایی آدمی را ضایع می کند!
8. استفاده از واژه ی «ناسینک» محلی از اعراب ندارد و واقعاً مشکلی ایجاد نمی کند. شما اگر به کسی بگویید فلان چیز «ناخوب» و «نازیبا» بود باعث خنده نمی شوید. بسیاری از اساتید از واژه های «ناخوب» و «نازیبا» استفاده می کنند خصوصاً وقتی تمایلی به استفاده از واژه های «بد» و «زشت» ندارند. سعید عزیز نگران نباش با استفاده از این واژه ها کسی شما را مسخره نمی کند. ملانی عزیز درست می گویید: ما در ادبیات فارسی فعل «سینک» را صرف نمی کنیم اما این نکته هیچ ارتباطی به «ناسینک» ندارد. بنده نگفتم «سینک می کنی»، «سینک می کنم» و ... درست است، بلکه فقط عرض کردم استفاده از «ناسینک» مشکلی ایجاد نمی کند؛ ضمناً مگر خانم شیرزاد چند بار از این واژه استفاده کردند؟ مته به خشخاش نگذارید. ما در عالم سینما نابازیگر [نا+بازیگر] هم داریم؛ این واژه ها بدون توجه به من و شما و فقط بر حسب نیاز ساخته می شوند؛ همه جای دنیا همین طور است؛ زبان هیچ حد و مرزی ندارد مگر خواستِ مردم. مردم هستند که زبان را می سازند نه زبان، مردم را. به همین دلیل است که معمولاً گرامر و دستور زبان هر زبان را افرادی می نویسند که به آن زبان تعلق ندارند. چون افرادی که به زبان «الف» تکلم می کنند آنقدر در زبان خود غرق اند که متوجه ساختار آن نیستند.
9. سعید جان، عبارت «چفت و بست» فقط به جنوب تعلق ندارد و شما در همه جای ایران آن را میشنوید و اصلاً هم قدیمی نشده است و اگر استفاده کنید دیگران به خوبی متوجه حرف شما می شوند. اگر باور نمی کنید بروید وزارت امور خارجه و همین اصطلاح را به کار ببرید؛ قطعاً همه می فهمند. ضمناً سعید جان، پاس داشتنِ زبان به این سادگی ها نیست. نمی شود غربی ها اختراع و اکتشاف کنند و ما هم سریعاً رویش اسم فارسی بگذاریم و بگوییم با این کارمان داریم زبان فارسی را پاس می داریم. سرعت بالا است و پای ما خسته. فرهنگستان هرچه تلاش کرد که این کار را بکند نتوانست. واژگانِ معادل، معمولاً، در بین مردم جا نمی افتند و اکثراً محجور اند. اگر شما اصطلاح خوبی برای «سینک» سراغ دارید که تک سیلابی (یک هجایی) و خوش فرم [خوش+فرم] باشد بفرمایید تا با کمال میل استفاده کنیم.
10. نکته ی بعد در مورد گویش این است که: در عالم صحبت کردن، گاهی کمی «خیابانی» و «داش مشتی» صحبت کردن [تأکید می کنم خیلی کم و خیلی مؤدبانه]، نمک کار را بالا می برد؛ خصوصاً اگر گوینده خانم و فرهیخته باشید. نگران نباشید و یه جوری با چسب بچسبانیدش
11. در مورد زنده یاد حسین سرشار گفتید؛ منقلب شدم. خصوصاً با آن عاقبت دلخراش. من صدای ایشان را در فیلم ای ایران شنیدم و البته یکی از کارهای ایشان را هم شنیدم [به گمانم شعری از عطار را می خواندند]. قاعده ی بنده این است: «هر دوبلور خوبی گوینده ی خوبی هم هست اما این طور نیست که هر گوینده و خواننده ی خوبی الزاماً دوبلور خوبی هم باشد.» بنابر این، زنده یاد حسین سرشار هم طبق همین قاعده قرار نیست دوبلور خوبی باشد.
12. سعید جان من عرض نکردم که هرچه جادوی صدا ساخت ما ببینیم، بلکه عرض کردم همین هم مغتنم است و بیایید یاری برای این برنامه باشیم، نه باری. وگرنه من هم مثل بقیه متوجه نواقص برنامه شدم.
13.  سعید جان در مورد بخش مربوط به «درگذشتگان» به نکته ی درستی اشاره کردی که من تلویحاً آن را ذکر کرده بودم. این که برای صحبت در مورد ژاله کاظمی از افشین خان استفاده شود واقعاً اوج توهین بود. اما این جا چه کسی مقصر است؟ به نظر من غرور بعضی از پیش کسوتان واقعاً قابل تقبیح است. چرا استاد اسماعیلی و طهماسب و... چیزی نگفتند؟ بعید می دانم این عزیزان را مجبور کرده باشند که چیزی نگویید. حقیقتِ تلخ این است که استاد اسماعیلی فقط استاد کسمایی را در شأن خود می دانست. من به هیچ عنوان از این وجه شخصیت ایشان خوشم نمی آید. وقتی عرض کردم « غرور بیجا جایگاه انسان را به خطر می‌اندازد؛ خواه بهترین دوبلور باشید، خواه بهترین فیزیکدان.» منظورم دقیقاً استاد اسماعیلی بود.
14. برویم سراغ دوست عزیز منصور خان. تصویری که انتخاب کرده بودید من را منقلب کرد چون سریعاً به یاد فیلم «بعضی ها داغش رو دوست دارند» افتادم و مرلین مونروی عزیز و آن همه ماجرا و کشته شدن به دست مزدورانِ رابرت کندی (معروف به «بابی» [برادر جان اف کندی]). بگذریم. فرموده بودید تناقض هایی در نوشتار من دیده اید. سعی می کنم تا حد توان پاسخ بدهم. من عرض کردم «شناخت دوبلورها به اندازه ی قدرت غزل خوانی اهمیت ندارد» و از طرف دیگر گفته بودم «ژاله کاظمی را خوب می شناسم». چه تناقضی دارد؟ چون من فلان دوبلور را میشناسم پس باید حرفم را تغییر دهم و بگویم شناخت دوبلورها مهم است؟ یعنی اگر من تمام دوبلورها را بشناسم اما بگویم برای حرفه ای شدن در دوبله نیازی نیست دوبلورها را بشناسید حرف متناقضی زدم؟؟؟ تصور نمی کنم. نکته ی دیگر این که شما از جانب من فرمودید: «از آژیر خوشتان نمی آید؟» من کجا این را گفتم؟ من عرض کردم برای نظر مخالف [یعنی استاد مدقالچی] ارزش قائلم حتی اگر نادرست و تند باشد. ضمناً من از بحث روابط اخلاقی بین جلیلوند و اسماعیلی صحبتی کردم؟؟؟ تصور نمی کنم. حتی اگر صحبت کرده باشم (که نکردم) چه نتیجه ای می خواهید بگیرید؟ من واقعاً حرف شما را نفهمیدم. باور بفرمایید اصلاً نمی دانم چه جوابی بدهم جز این که بگویم منصور جان آنقدر مسائل را با هم خلط کردی که پاک گیج شدم. این «شناخت» ها که فرمودی ارتباطی به بحث ما ندارد. جسارتاً من تصور می کنم تعریف شما از «تناقض» درست نیست. در مورد بحث زبان شناسی فقط یک نکته را عرض کنم که ما از پیشوندهای «نا» و «بی» در ترکیب با واژه های فارسی، غربی و شرقی خیلی استفاده می کنیم: «بی پرستیژ» «بی کلاس» «نافرم» «خوش فرم» «بد فرم» «بی غرض» «بی جنبه» «ناجنس» «ناوارد» «ناهماهنگ» «بی لیاقت» «بی هویت» «بی اعتنا» ... منصور جان شما سربازی رفتی؟ اگر رفتی با واژه ی «نهست» که یعنی «غایب» آشنا هستی. یکی از دوستان زبان شناس من می‌گفتند که استاد مرحوم محمدعلی فروغی، به دنبال این بودند که برای تفکیک بین «او» مذکر و مؤنث از ضمیرهای «او» برای مذکر و «اون» برای مؤنث استفاده کنند. با زبان مثل موم برخورد کن نه مثل سنگ. قبلاً هم گفتم منصور جان سخت نگیر. البته قبول دارم که باید زبان را پاس داشت اما کل داستان بسیار پیچیده است و نمی توان به این راحتی با اتکا به چندتا کتاب «گرامر زبان فارسی» برای زبان فارسی قید و بند ایجاد کرد.
15. منصور جان حجم اشتباهات و اتهمامات شما به بنده  آن قدر زیاد است که در این مقال نمی گنجد. به شما توصیه می کنم اولین متن من را با آرامش و بدون تعصب بخوانید بعد پاسخ بدهید. منصور عزیز، من کی گفتم شناخت من صحیح تر از دیگران است؟ [فرمودی: حتی پافشاری کنید که شناخت شما صحیحتر از شناخت دیگری است؟] واقعاً من چنین حرفی زدم؟ من در بند (15) مگر نگفتم [به هر حال من هم یکی از همین 80 میلیون نفر هستم و در حد خودم حق اظهار نظر دارم.] مگر خود شما این را از من نقل قول نکردی؟ جسارتاً من تصور می کنم شما در خوانش متن و نقل قول از بنده ی حقیر، چندان دقیق عمل نکردی. به هر حال مهم نیست. من از این بابت ناراحتی ندارم و برای شما به عنوان یک انسان مطلع به هنر هفتم احترام قائلم.
16. منصور جان مگر من در مورد سواد چه گفتم؟ گفتم نباید با توجه به شرایط آن زمان خیلی انتظار داشت. در خانواده و فامیل من و شما و بقیه [منظورم آن هایی است که بالای شصت سال سن دارند] مگر چند نفر سواد آکادمیک دارند؟ آخر می شود کسی متن من را بخواند و بگوید نویسنده به سواد آکادمیک بی اعتنا بوده؟ ضمناً مگر استاد اسماعیلی چقدر سواد آکادمیک دارند؟ پس قاعده ی شما نقض می شود و سواد آکادمیک برای این کار الزامی نیست. اما می پذیرم که سواد به انسان شعور می دهد و احتمال پیشرفت وی را صدچندان می کند اما باور نمی کنم که برای دوبلور خوب شدن الزامی است.
17. من از صدای اصلی استاد منوچهری بدم نمی آید. حتی تیپ گویی های ایشان را که با صدای خش دار اجرا می کنند هم دوست دارم اما انتخاب اول من کسی نیست جز ناصر طهماسب؛ صدایی که نمونه اش را نشنیده ام. اما، بدون اغراق می گویم، نمونه ی صدای استاد منوچهری را در کوچه و خیابان زیاد شنیدم.
18. شب بوی عزیز، فرموده بودید که «اما نمی دانم چرا من با خواندن نظرشان این احساس را داشتم که گویی در حد هشتاد میلیون نفر نظر داده اند! » من دلیلش را به شما می گویم. دلیلش این که ذهن شما این گونه است. ما ایرانی ها همیشه به یک دشمن فرضی قایلیم و بدون دشمن به وحدت و همسویی نمی رسیم؛ و من در این جا من نقش آن دشمن فرضی را ایفا می کنم. این یک حقیقت تلخ است. جناب شب بو، شاید هم بتوان گفت: این شما هستید که خودتان را ملاک حقیقت گرفتید و به همین دلیل سخن مخالف را نمی پذیرید.
19. جناب شب بو هیچ کس مثل شما من را متعجب نکرد. صحبت های شما واقعاً تند و نامعقول بود. واقعاً شما هنرمند این سرزمین هستید؟؟؟ وا اسفا. من بی حس و بی سلیقه ام؟ چون پیشنهاد خواننده ی اپرا شدن را به ژاله کاظمی داده ام؟؟؟ مطمئنم هر خواننده ای که متن شما را بخواند قطعا درک هنری شما را به چالش می کشد. کاش حسین سرشار زنده بود و پاسخی در خور به شما می داد. اگر منظرتان این بود که خواننده ی اپرا شدن بی حسی و بی سلیقگی است باید بگویم مرحبا به تربیت هنری شما.
20. جناب شب بو، من چطور باید نظرم را بیان کنم تا به تریج قبای شما بر نخورد؟؟؟ چشم عقلتان را باز کنید و ببینید بسیاری از دوستان نظرات تندتری گذاشتند اما چون باب دل شما بود چیزی نگفتید. من تلاش کردم که حتی ایراد املائی هم در متنم نداشته باشم چون برای خواننده احترام قائلم. فقط نظرم با نظر شما مخالف بود. همین. من شایسته ی شنیدن این حرف ها از طرف شما نبودم. شما که در خواندن حرف دیگران انقدر پایبند اصول هستید کاش در نوشتارتان هم همین قدر مقید بودید و هر حرف بی محتوایی را نمی نوشتید. شما مصداق کسی هستید که روی یک موج سوار شده و انقدر هول شده که سررشته ی کلام از دستش رفته است. من را با شما کاری نیست چون شمشیر را از رو بسته اید و هیچ گونه درک هنری در نوشتار شما وجود ندارد، فقط دلتان خوش است که چیزی بگویید و به این دشمن فرضی ضربه ای بزنید. موفق باشید در انجام این فریضه
21. در مورد بحث ترجمه هم من عرض خاصی ندارم چون معتقدم نیازی به بحث طولانی ندارد. اگر به دنبال فهمیدن فیلم هستید اول باید فیلم را به زبان اصلی و زیرنویس (صد البته انگلیسی) ببینید و بعد اگر خواستید دوبله را هم ببینید و از صدای دوبلورها لذت ببرید. دیدنِ فیلم دوبله شده برای فهمیدن فیلم قطعاً قطعاً قطعاً غلط است! چون اغلب، اندیشه ی نویسنده و کارگردان را به درستی نشان نمی دهد.
22. دوستان عزیز و فرهیخته، من که دشمن شما نیستم، فقط یکی هستم از همین هشتاد میلیون انسان ایرانی. ما باید بیاموزیم که سخن تند را با آرامش و منطقی پاسخ دهیم. متأسفانه رویه ای در ایران باب شده است که، طبق آن، هیچ کسی دلش نمی خواهد بازنده ی بحث باشد و همین باعث می شود که از کیفیت بحث کاسته و به کمیت آن اضافه شود. بنابر این، بنده ترجیحاً این بحث را ادامه نمی دهم ولی به سایت سر می زنم و اگر فرمایشی بود در حد توانم پاسخ می دهم. من معتقدم شما اگر من را از نزدیک ببینید مطمئن می شوید که من هم به مانند شما مشتاق ارتقاء هنر در این سرزمین هستم. بنابر این، بحث ما در واقع بحث میان عده ای هم درد است؛ نه عده ای رقیب.
23. نیازی به گفتن نیست که من پسر هستم، نه دختر، و استفاده از نام بانو ژاله فقط از سر احترام بود. همیشه با مهر! [امیدوارم مجبور نباشم الزاماً نام مرد را برگزینم].
    

1. علی عزیز، لطف شما مزید امتنان است، و سپاس از این که به نوشته ام ارج نهادی. نکته سنجی ات از خاطرم نخواهد رفت. نکاتی که فرمودید هم به جا و مناسب بود؛ باز هم گلی به گوشه ی جمال شما! من آن قدر برای خوانندگان شعور قائلم که متن را تا جای ممکن ویرایش می کنم تا کدورت و کج تابی حاصل نشود.
2. ملانی عزیز، وقتی داشتم از سربازی تعریف می کردم به نوعی پسر بودن خود را رساندم.
3. یک پسر هم می تواند رویکرد فمینیستی داشته باشد. ولی حق می دهم، ذهن را به سمت دختر بودن می برد. بنابر این گفتم پسر هستم چون شأن آزادی را می دانم و در این فضای مجازی نمی خواهم خودم را آن چه نیستم معرفی کنم.
4. هنوز هم معتقدم انسانی با هوش متوسط می تواند دو صدای استاد اسماعیلی را در فیلم مادر بفهمد؛ اما اصراری ندارم.
5. من از شخصیت ها بت نمی سازم چون می ترسم روزی بشکنند و من هم با آن ها بشکنم. بارها شکستم تا این نکته را آموختم. من بی نهایت به صدای استاد کاظمی و طهماسب علاقه دارم اما می پذیرم که صدای استاد کاظمی برای بسیاری از نقش ها خوب نبود و بهتر بود از دوبلور دیگری استفاده شود. نیکل کیدمن اصلاً نفس ندارد که فریاد بزند. وقتی فریادهای استاد کاظمی را می شنیدم احساس کردم صدای ایشان برای کیدمن زیاد است.
6. ملانی عزیز، شخصیت های برجسته «اتوریته» ایجاد می کنند؛ چه دوبلور باشند، چه سیاست مدار، چه فیزیک دان. اشتباهاتشان دیده نمی شود، نمی توان به آن ها نزدیک شد... و این یعنی آغاز پوسیدن. ولی من زیر بار این اتوریته ها نمی روم. دوستشان دارم اما بتشان نمی کنم. همه ی دوبلورهای ما قابل نقد اند و همه دوست داشتنی! انسان بودن یعنی همین!
7. ملانی عزیز، اگر در گوشه ای از این جهان، انسانی [یا هر موجودی] را دیدید که به شما گفت «من می توانم عدالت را رعایت کنم» سلام مرا به او برسانید. عدالت، خوبی، نیکی و ... ابداً قابل تضمین نیست. این ها مفاهیم نسبی و ساخته و پرداخته ی ذهن بشر اند؛ چون به آن ها نیاز داشتیم ساختیم، همین. اما به هر حال من تصور می کنم داوریِ استاد مدقالچی، شیرزاد، استاد پطرسی عزیز و متین، و استاد والی زاده و دیگر داوران محترم، نسبت به عوام الناس، به عدالت نزدیک تر است. البته قطعاً کاستی هایی دارد اما این کاستی ها از ذات انسان است نه [تماماً] از سر کینه توزی. ولی بنده به شما حق می دهم که نگران باشید چون این دغدغه ی شما در مجموع مقدس و خیرخواهانه است.
8. خانم ملانی، علی جان [و همه ی دوستان]، تقاضا می کنم فیلم دوشهر را ببینید [که قطعاً دیده اید]. قضاوت را اگر بر عهده ی مردم بگذارید همان می شود که در این فیلم ارائه شده است. سپردنِ قضاوت به مردم چیزی جز نمایش ناپخته ی دموکراسی نیست؛ اگر از سر دلسوزی نباشد از سر خامی است (جسارتاً)؛ البته و صد البته دور باد از شما!
9. سخن آخر من با دوستان دیگر است. جناب شب بو، خار را در چشم من دیدی شاخه را در چشم خود ندیدی؟ نوشته ات را دوباره مرور کن تا متوجه لحن آتشبارت بشوی. جناب سعید هم که با دوستشان منصور خان من را به یاد آن شعر معروف انداختند «دلبر و جانان ما برده دل و جان ما/ برده دل و جان ما دلبر و جانان ما». این محافل نباید به یک میتینگ دورهمی تبدیل شود و من تصور می کنم حتی اگر دوستان یک دیگر را بشناسند کمتر دستشان به نقد هم دراز می شود. و این یعنی مرگ یک سایت ارزشمند.
10. من آن چه را که به ذهنم رسید گفتم و فقط به اندازه ی «یک از هشتاد میلیون» خودم را تحویل گرفتم نه بیشتر و نه کمتر. این که دوستان به جای نقد عرایض بنده به دنبال نقد اخلاق و سکنات من هستند نشان می دهد که، انصافاً، آن ها هم چیز زیادی برای گفتن ندارند و از آن چیزی که ادعا می کنند فرسنگ ها دور اند. این که شائبه ی همکاری من با عوامل برنامه بیان شد از آن حرف هایی است که با هیچ چسبی به من نمی چسبد؛ نچسبیدنی!
11. واقعاً نمی دانم چه باید کرد! باید برای بیانات جنابان شب بو، منصور خان و سعید کف بزنم؟ و بگویم سمعاً و طاعتا؟ آن هم وقتی که از پس پاسخ به چند نقد ساده بر نمی آیند؟ شاید دلشان به ارسال های فراوانشان خوش است اما این چیزها برای من بی معنی است. من از شما چیزی جز بدگویی و داستان سرایی نخواندم. اندک سخنان ارزشمندتان هم لا به لای آتشبارتان گم شد و به چشمم نیامد. شما مگر خوب و با اخلاق نیستید؟ شما مگر کرده ی کار نیستید؟ شما مگر بلد راه نیستید؟ قبول. من بد، شما خوب! حتی اگر من تند رفتم شما می توانستید منطقی و آرام برخورد کنید و پاسخ دهید، اما این گونه نشد و شما هیچ پاسخ درستی ندادید، جز طعنه و تحقیر. چرا؟ پاسخ را می گذارم بر عهده ی هر خواننده ای که احیاناً از این گوشه و کنار عبور می کند!
    

(۱۷-۳-۱۳۹۵ ۱۰:۰۵ عصر)'بانو ژاله' نوشته شده توسط:  

1. واقعاً نمی دانم چه باید کرد! باید برای بیانات جنابان شب بو، منصور خان و سعید کف بزنم؟ و بگویم سمعاً و طاعتا؟ آن هم وقتی که از پس پاسخ به چند نقد ساده بر نمی آیند؟ شاید دلشان به ارسال های فراوانشان خوش است اما این چیزها برای من بی معنی است. من از شما چیزی جز بدگویی و داستان سرایی نخواندم. اندک سخنان ارزشمندتان هم لا به لای آتشبارتان گم شد و به چشمم نیامد. شما مگر خوب و با اخلاق نیستید؟ شما مگر کرده ی کار نیستید؟ شما مگر بلد راه نیستید؟ قبول. من بد، شما خوب! حتی اگر من تند رفتم شما می توانستید منطقی و آرام برخورد کنید و پاسخ دهید، اما این گونه نشد و شما هیچ پاسخ درستی ندادید، جز طعنه و تحقیر. چرا؟ پاسخ را می گذارم بر عهده ی هر خواننده ای که احیاناً از این گوشه و کنار عبور می کند!
   

شاد زی، مهر افزون 

 


 

1. تصدقت شوم، باعث افتخار من بود که نوشته ی دوست عزیزی چون شما را خواندم. به واقع، مسرور شدم. از پشت کلامتان پیدا است که انسان آرامی هستید و به دور از جنجال.
2. فرموده بودید که از بروبیکر عزیز رخصت گرفته اید که «کوتاه بنویسید و کم حاشیه». خوب ... چه عرض کنم نه خیلی کوتاه بود و نه خیلی کم حاشیه. اما مثل نامه ای بود که دلم نمی خواست به انتهایش برسم؛ چون واقعاً دلچسب بود. نکته ی جالبش این بود که فرمودید شاگر آقای فراستی هستید. عالی است. اما شاگر فراستی باشید و بابت نقد دیگران از کسی اجازه بگیرید!!! نمی دانم. ولی تصور نمی کنم خود مسعودخان چنین درسی به شما داده باشند. ولی جای شکرش باقی است که نوشته ی من به «دیاثت» متهم نشد.
3. از قرار معلوم شما دوستان، اکثراً، با یک دیگر آشنایی دارید. و این مایه ی بسی خرسندی است. فقط امیدوارم این آشنایی سد راهتان نشود.
4. دوست عزیزم مسعود جان، من فقط به اندازه ی خودم نظر دادم، تحکّمی در کار این حقیر نبود. ضمناً من با کلمات بازی نمی کنم، سبک بیان من همین است. این که صداقت و بی ریای را در کلام دوستانتان دیدید اما هیچ دلیل درست و معقولی در کلام من ندیدید جای بسی تأمل بود برایم، اما.... به هر حال هر کس نظری دارد.
5. این قسمت را فقط سعید خان بخواند: ............. ولش کن... می خواستم راجع به نظرات اخیرت که حذفشان کردی بنویسم اما با خودم گفتم چرا! وقتی کسی به تو احترام می گذارد و حذف می کند تو هم یک گام جلو برو و لال شو!..... در مجموع هرگز از دست شما ناراحت و دلگیر نشدم. ضمناً من هیچ ارتباطی با عوامل برنامه ندارم. یک پاپتی ساده ام. بپذیر چون از من دروغ نمی شنوی. من حتی یک جمله را در این سایت به دروغ ننوشتم. سعید جان من شاگرد کلاس شما هستم اما «نق و نوق های» مرا به عنوان کودکی گستاخ بپذیر! مراقب این کودکان نباش، بگذار تخریب کنند. بنای شما اگر سست نباشد به این سادگی ها بر باد نمی رود.
6. مسعود جان، این که آیا سخن من برآمده از طعن است و سخن دوستان شما برآمده از عقل و منطق را بگذاریم بر عهده ی خواننده ...
7. در مورد دیدگاه علی عزیز درباره ی آقای فراستی هم واقعاً مسرور شدم؛ در حدِ «اصلاً نگو و نپرس». علی جان، رویکرد من به رویکرد شما نزدیک تر است، جوری که همین الان از آیینه ی بغلی می بینمت اما در عین حال برای مسعود عزیز هم احترام قائلم. گلی به تمام رخِ جمالت علی جان! رو سپیدم کردی اخوی!
8. نکته ی آخر، مسعود جان: می دانم این که گفتی من تصور می کردم زبان اصلی لورل و هاردی فارسی است را حتماً شوخی کردی! ضمناً مگر شما ده دوازده سالگی ات را به یاد نمی آوری؟ حتی برنامه های کودک را؟ کمی عجیب است. حتماً به یاد داری. شما آن موقع [ده، دوازده سالگی] کلاس چندم بودی؟ سوم؟؟؟ اگر این طور است پس سلام مرا از ناسا پذیرا باش  
9. امان از ذهن روسپیِ من که همه چیز وارد آن شد، و «لامصب» بیرون هم نرفت.
10. راستی نام آن برنامه ای که شب ها پخش می شد و راجع به سینما صحبت می کرد و به فیلم های کمدی می پرداخت چه بود؟ یادش به خیر!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! چقدر زود گذشت، کودک بودیم... الان ما ماندیم و خاطره هایش. شما تماشا نمی کردی؟    
    

• درود:
  
  برای بهتر شدن وضعیت داوری و نزدیک تر شدن به عدالتی که اکثر افراد را قانع کند می توان به روش زیر عمل کرد: [البته این نظر بنده است و هنوز خیلی خام است]
  

• برنامه با حضور چهار داور برجسته آغاز شود. دو نفر خانم و دو نفر آقا. این داوران همیشگی باشند؛ چه برای گروه خانم ها و چه برای گروه آقایان.
  

• به غیر از این داوران حاضر، داوران دیگری هم باشند که از منزل برنامه را پیگیری می کنند. دقیقاً مثل زمانی که در مسابقات تلویزیونی از مردم رأی گیری می شود. اما در این جا مردم حق رأی ندارند، بلکه فقط یک سری از متخصصان دوبله که در برنامه حاضر نیستند این کار را انجام می دهند؛ مثلاً 20 نفر؛ [الزامی در این عدد نیست و متغیر است]. می توان سامانه ی خاصی را برای این کار طراحی کرد و یا حتی از شماره موبایلی که توسط خود داوران تأیید شده است سود برد!
  

• بنابر این ما دو دسته داور داریم: داوران حاضر و داوران غیر حاضر.
  

• قدرتِ امتیاز دهیِ داوران حاضر، با داوران غیر حاضر متفاوت است؛ مثلاً سقف امتیازی که هر داور حاضر به هر شزکت کننده می دهد 50 امتیاز، و سقف امتیازی که هر داور غیرحاضر به هر شزکت کننده می دهد 10 امتیاز است. این تفاوت به این دلیل است که داورانِ غیر حاضر، هم تعدادشان بیشتر است و هم در دلِ برنامه نیستند. در نهایت هم با جمع بندی امتیازات، نفر برنده مشخص می شود.  
  

• یک مثال می زنم: فرض کنید دو استادِ آقا و دو استادِ خانم، داوران حاضر اند و 20 نفر از اساتید دیگر داوران غیر حاضر. حال، مجموع امتیازات شرکت کننده ی «الف» از داوران حاضر 80 و از داوران غیرحاضر 100 است، و مجموع امتیازات شرکت کننده ی «ب» از داوران حاضر 90 و از داوران غیرحاضر 70 است، مجموع امتیازات «الف» می شود: 180 و مجموع امتیازات «ب» می شود: 160. حال برنده کیست؟ «الف»؛ حتی با این که امتیاز دریافتی اش از داوران حاضر کمتر بوده است.
  

• به نظر من این روش را می توان آب و تاب داد و با اِعمال تغییراتِ بیشتر، جذاب تر هم کرد. برتری این روش این است که، فقط داورانِ حاضر تعیین کننده نیستند و این احتمالاً به عدالت نزدیک تر است. ضمناً از این طریق برای اساتید دیگر هم احترام قائل شده ایم. احتمال تقلب هم نزدیک به صفر است. چون مثلاً خانم رمضان پور (به عنوان داور غیرحاضر) با کد یا شماره موبایل خودشان پیام می دهند و کس دیگری نمی تواند از جانب ایشان نظر دهد.
  

1. حداقل تحصیلات : دانشجو
2. این مسابقه محدودیت سنی ندارد
3. پایان مهلت ثبت نام ۱۰ مهر ماه می باشد
4. برنامه جادوی صدا و شبکه سه سیما هیچگونه تعهدی برای جذب و بکارگیری شرکت کنندگان در مسابقه نخواهد داشت. اما سازمان صداوسیما صرفا در صورت نیاز می تواند به تشخیص کارشناسان خود از بین شرکت کنندگان ، برخی از ایشان را برای همکاری موردی انتخاب کند .