چه مرد نازنینی است این والی زاده... خوش خنده ، خوش تعریف ، خوش پوش ، خوش مرام و هرآنچه از خوشی که بشمارید در این مرد خواهید یافت. از ساعت 2.5 بعد از ظهر که من رسیدم تا ساعت 8 شب (5.5 ساعت) بقول معروف هم ما مخ او راتلیت کردیم هم او مخ ما را. سوال که از او می پرسیدم یک ربع تمام در مورد یک سوال (که میشد با یک کلمه جوابش را داد) صحبت میکرد. حافظه فوق العاده قوی داشت چنانکه حتی بیاد داشت که در دوبله اول داستان وست ساید و دوبله دوم آن دقیقا چه اتفاقاتی رخ داد. از کاووس دوستدار گفت و رفاقتشان با برادرش (فریبرز) که فری صدایش میکرد و از مرگش. از حسن عباسی و هنرش و مرگش. از ایرج دوستدار،  زندگینامه خود و بهروز وثوقی را تمام و کمال به ما گفت. هرجا که لازم بود میگفت این بخش را ننویسید. درست مثل مقامی که خاطره ای نچندان خوشایند از نوذری گفت و تاکید کرد جائی گفته نشود. اگر عکسی گرفته میشد که سیگاری بر لبانشان بود تاکید میکردند جائی منعکس نگردد. رعایت این آداب خاص هنرمندان واقعی است چنانکه خود را الگوی مردم میدانند و اگر اشتباهی هم دارند (که حتی بشود نام اشتباه روی آن گذاشت) هرگز نخواسته اند کاری خصوصی و شخصی وجهه هنری آنها را تحت الشعاع قرار دهد... از ممنوع الکار بودنش پس از انقلاب گفت و خاطره تنها فیلمی که بازی کرد و البته تنفر خودش از آن فیلم که مدتها پیشتر علی حاتمی وساطتش را برای بازی در سینما کرده بود و چه ها که بر سرش نیامد. وقتی صحبت از علی حاتمی به میان آمد حاتمی را مدیر دوبله واقعی تمام فیلمهایش میدانست نه آنانی که بعنوان مدیر دوبلاژ نامشان روی آثار او هست. می گفت حاتمی تک تک گوینده ها را انتخاب میکرد و سر دوبله ، جمله به جمله ، گفتارها را چک میکرد. حتی وقتی گفتم شما در هزاردستان هم (در نقشی کوتاه) صحبت کرده اید تعجب کرده بود که از کجا میدانم و یا وقتی گفتم حتی میدانم در حسن کچل هم صحبت کرده اید به روی زانویم زد و گفت تو از کجا میدانی؟ گفتم میدانم اما بیاد ندارم کدام نقش بود ، خود بگوئید. و گفت همان که اول فیلم تنقلات می فروشد و داد میزند... و بعد گفت حسن کچل را اول دوبله کردیم و بعد فیلمش ساخته شد و بازیگران بجای صداهای ما لب زدند. گفتم آن که باباشمل بود! گفت نخیر . هم حسن کچل و هم باباشمل به این روش ساخته شدند...  و اینبار مخ من سوت کشید، که در هیچ منبعی این مهم را نشنیده بودم.

بیوگرافی اش را همراه 650 اثر از او در دوبله در دفترچه ای شکیل که چاپ گرفته و مجلد کرده بودم به او دادیم. از اول نشست تا آخر تمام حواسش به آن دفترچه 15، 16 برگی بود. دایم میگفت کجا افتاد این زندگینامه من! چیکارش کردید؟ این برای من خیلی مهم است. (قابل توجه دوست گرانقدری که گفته بود اسامی فیلمهای بیوگرافی گویندگان از سایت قبلی استخراج میگردد این نکته را عرض کنم که اگر نام والی زاده را در تمام دایره المعارفهای آن سایت جستجو کنید به 150 مورد بیشتر نخواهید رسید. و این نهایت تشکر از زحمات من بود که ایشان نوشتند عمده کار به مدیونیت محفل قبلی است! و این دوست گرامی هرگز از خودش نپرسید 450 اثر مابقی از کجا استخراج شد ... و این نهایت بی انصافی بود در حق من... ). و پس از این چند مصاحبه به این نتیجه رسیده ام که سالهای سال ما از اینان گفتیم بدون آنکه خود خبر داشته باشند. عده ای غریب مردند و حتی بیش از تعداد انگشتان دست ، آثارشان را بیاد نیاوردند. در اصل آنانی که باید می دیدند ندیدند و ما برای خود گفتیم و خود تشکر کردیم . وقتی بروبیکر عزیز دایره المعارف را نشان والی زاده داد ، وقتی فیلمهای چند دوبله ای را دید فهمیدیم که طی این سالها هیچ خبری از زحمات هیچ دلسوخته دوبله در نت به گوش اینها نرسیده است و چقدر این جماعت با فناوریهای روز دنیا (از گوشی بگیرید تا نت و شبکه های اجتماعی) بیگانه اند. از سوی دیگر اینها هم می فهمند که کسانی پیگیر زحمات واقعی آنها (بعنوان علاقمندان واقعی) بوده و هستند و کسی آنها را از یاد نبرده است.
عمده کسانی که با این جماعت مصاحبه میکنند دو گروه بیشتر نیستند :

اول گروهی غیرحرفه ای اند که اطلاعی از گوشه های تاریک روشن زندگی اینها و آثارشان ندارند و هرچه می پرسند سوال هائی تکراری و بی ارزش است و هرگز نمیتوانند آنها را به چالش کشند .

دسته دوم کسانی هستند که مطلعند اما تحقیقات آنها جز در جائی که منافعی مادی برای آنها داشته باشد (همچون یک کتاب یا مستندی تحقیقی) درج نمیشود و یا اصولا بیرون نمی آید و در آرشیو شخصی آنها می ماند تا بپوسد. در مصاحبه با مقامی هم ایشان فرمودند اکثر کسانی که با من مصاحبه میکنند افرادی بی اطلاعند چنانکه مدتی قبل یک دخترخانم دانشجو پیش من آمد و تقاضای مصاحبه برای یک روزنامه را کرد. گفتم چه میخواهی بپرسی؟ کدام سوال است که من تا بحال جواب نداده ام؟ گفت به من رحم کنید! من دختری دانشجو و شهرستانی ام. از طریق پر کردن ستونی از آن روزنامه امرار معاش میکنم... دلم سوخت بحال این دختر و گفتم خودم می نویسم و میدهم تا به خواستت برسی.

در روز مصاحبه ، افتخار احوالپرسی و مجالست با یکی از کاربران قدیمی را هم داشتم که مزید امتننان بود و شاید راضی نباشند نامشان قید شود.

بهنگام خداحافظی و دم درب پارکینگ به والی زاده که دستش از در آسانسور تا کوچه بر گردنم بود گفتم چرا صنف شما اینقدر بیوفاست؟ گفت چرا؟ گفتم مقامی شکایت میکرد دوستانم مرا رها کرده اند و دریغ از یک تلفن و احوالپرسی... گفت مگر خودش حال ما را می پرسد؟! گفتم: خوب در سن بزرگتر از شما نباشد در ظاهر که هست، شما احترام بگیرید... دست روی سینه گذاشت و گفت : چشم.

(آخرین ویرایش در ۱۷-۱۰-۱۳۹۴ ۱۱:۲۹ صبح توسط: منصور.)